Carbon and material footprints of a welfare state: Why and how governments should enhance green investments

توسعه پایدار و کاهش تغییرات آب و هوایی، در بسیاری از کشورهای رفاه، اصول سیاست گذاری را تبدیل کرده اند. با این حال، نقش سنتی یک دولت رفاه، تضمین ثبات اقتصادی، شغل و رفاه شهروندان آن است. توسعه پایدار بر این ایده استوار است که ما می توانیم در همان زمان پایدار اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست داشته باشیم. این امر باعث جدا شدن رشد اقتصادی از تخریب محیط زیست می شود. جداسازی باید در سطح جهانی مورد مطالعه قرار گیرد، زیرا در داخل کشور، اقتصاد می تواند رشد کند در حالی که تاثیرات محیط زیستی محلی کاهش می یابد، اما در عین حال تاثیرات محیطی جهانی به دلیل تجارت بین المللی افزایش می یابد. در این مطالعه، ما بررسی کربن و مواد پایه مصرف مبتنی بر رفاه نوردیک، فنلاند را بررسی می کنیم. ما بر تأثیرات زیست محیطی هزینه های عمومی تمرکز می کنیم که قبلا توجه کمتری را به خود جلب کرده است. در دولت های رفاه، تخصیص مجدد وجوه عمومی به خدمات و افراد در هسته آن قرار دارد. در این مطالعه، ما بررسی می کنیم که چگونه این تأثیرات بر روی کربن و ریزه های مواد مختلف گروه های درآمد و انواع خانواده ها تاثیر می گذارد. ما متوجه می شویم که سهم خدمات عمومی و سرمایه گذاری ها 19 درصد از اثرات کربن و 38 درصد از ریزش مواد در سرانه است. ساخت زیرساخت ها نقش مهمی در ساختن رد پای ماده ای ایفا می کند. ما همچنین می بینیم که دولت رفاه دارای ویژگی های مهمی است که سبب تضمین کربن بین شهروندان می شود. برای دستیابی به تفکیک مطلق، که برای کاهش اثرات زیست محیطی ناشی از فعالیت های اقتصادی ضروری است، پیشنهاد می کنیم سیاست هایی را جهت حمایت از سرمایه گذاری های سبز عمومی و خصوصی ارائه کنیم. علاوه بر این، افزایش قیمت کربن سبب افزایش سرمایه گذاری های سبز و نوآوری های زیست محیطی خواهد شد.