Adaptation as a political arena: Interrogating sedentarization as climate change adaptation in Central Vietnam

سازگاری تغییرات آب و هوایی به طور فزاینده ای با مفاهیم مربوط به چگونگی سازگاری درک و انجام می شود. فریم های جهانی به عنوان تولید یک دامنه جهانی، تکنوکراتیک و یک مجموعه در حال گسترش ادبیات، این را برجسته می کنند، آنها را با توجه به مفروضات و تعصب های ذاتی آنها و بحث در مورد سازگاری بهتر در دینامیک خاص تاریخی و قدرت، می بینیم. این مقاله گام منطقی گامی را ارائه می دهد، پیشنهاد اصلاح سازگاری تغییرات آب و هوایی را به عنوان یک عرصه سیاسی می داند و می یابد که اصطلاحات خاص تعیین کننده دامنه، اهداف و ابزار سازگاری هستند. این مسئله از رویکرد دولت استفاده می کند که نشان می دهد در مورد سواد اجتناب ناپذیر قایق های ساکن در ویتنام، که مقامات دولتی آن را به عنوان سازگاری تغییرات آب و هوایی ارائه می دهند. این اصلاح کردن، تغییرات فعلی را سیاسی و سیاسی می کند، نشان می دهد که چگونه آسیب پذیری ها توسط مداخلات سیاسی بوجود می آیند، و مشخص می کند که چطور محتوا، و نه عقلانیت جهانی، منطق فزاینده ای را دربر می گیرد. با مقایسۀ آن با حسابهای مشابه که اغلب با سازگاری غالب با سازگاری ارتباط دارد، این مقاله نشان می دهد که چگونگی تطبیق مجدد به عنوان یک عرصه سیاسی، مبنایی دقیق تر را در بر می گیرد که با اقتباس به عنوان یک انگیزه و مداخله درگیر شود. این یافته ها به طور غیرمنتظره ای نسبت به تدوین غالب تغییرات اقلیمی، به طور قابل توجهی احتیاط می کند.