Anticipating industry localization effects of clean technology deployment policies in developing countries

استراتژی ملی رشد سبز، که هدف آن جدا کردن توسعه اقتصادی از اثرات نامطلوب محیط زیست است، به یک پارادایم جدید برای سیاست گذاران در کشورهای در حال توسعه تبدیل شده است. بسیاری از استراتژی های رشد سبز براساس ابزارهای سیاست طراحی شده اند که انگیزه های توسعه داخلی فن آوری های نسبی بالغ را هدف قرار داده و هدف از ایجاد یک صنعت محلی برای توسعه و تولید این فن آوری است. در حالی که شواهد تجربی در مورد اثر محلی سازی چنین سیاست هایی در کشورهای در حال توسعه مخلوط است، کمبود تحقیقات به صورت سیستماتیک تجزیه و تحلیل می کند که چگونه تفاوت بین فن آوری ها بر الگوهای محلی سازی تأثیر می گذارد، که می تواند واریانس مشاهده شده را توضیح دهد. ما این شکاف را مورد توجه قرار می دهیم و یک نوع شناختی را ایجاد می کنیم که متشکل از چهار نوع فن آوری است که نیاز به انواع مختلف توانایی ها دارد. ما این کار را با ترکیب بینش از ادبیات مربوط به انتقال فن آوری و پیشروی از صنایع با بینش از ادبیات در مورد الگوهای نوآوری در طول عمر فناوری. ما این نوع شناسی را در مورد استراتژی های توسعه با کم هیدروژن و چهار تکنولوژی کم کربن مثال، یعنی کوچک و میکرو آبی، توربین های بادی، اتومبیل های الکتریکی و سلول های خورشیدی، به منظور تحلیل نیازهای احتمالی، الگوهای نوآوری و تأثیر سیاست های استقرار گذشته بر محلی سازی صنعتی. ما این مطالعات موردی را تلفیق می کنیم و یک اکتشافی برای پیش بینی تاثیرات محلی سازی سیاست های استقرار در انواع مختلف فناوری ها در کشورهای با درآمد متفاوت می پردازیم. ما استدلال می کنیم که اکتشافی می تواند به عنوان نقطه شروع برای سیاست گذاران با هدف قرار دادن محلی سازی صنعت فن آوری های نوین باشد. این مقاله با بحث و گفتگو درباره استراتژی های سبز رشد سبز برای کشورهای در حال توسعه با سطوح درآمد متفاوت و موسسات بین المللی که از رشد سبز حمایت می کنند، نتیجه می گیرد.