The paradox of social resilience: How cognitive strategies and coping mechanisms attenuate and accentuate resilience

این مقاله دو مفهوم، آسیب پذیری اجتماعی و انعطاف پذیری اجتماعی را بررسی می کند که اغلب برای توصیف افراد و ارتباط آنها با یک فاجعه استفاده می شود. آسیب پذیری اجتماعی، قرار گرفتن در معرض آسیب است که از عوامل جمعیت شناختی و اجتماعی و اقتصادی است که افزایش قرار گرفتن در معرض فاجعه را افزایش می دهد. انعطاف پذیری اجتماعی توانایی اجتناب از فاجعه، مقابله با تغییرات و بهبود فاجعه است. آسیب پذیری به فضای و انعطاف پذیری اجتماعی از طریق جامعه، با تمرکز بر افراد مسن، گروهی گاهی اوقات به عنوان انعطاف پذیری پایین در حالی که به ویژه آسیب پذیر هستند، مورد بررسی قرار می گیرد. یافته های ما کشف درجه ای که یک فرد سالخورده در معرض خطر سیلاب ساحلی، انعطاف پذیری اجتماعی را از طریق هر دو استراتژی شناختی مانند ادراک ریسک و ادراک خود، و همچنین از طریق سازوکار های مقابله ای مانند پذیرش تغییر و خود-سازمانی، نشان می دهد. این کاهش و انعطاف پذیری افراد را از طریق آمادگی خود و همچنین آمادگی جوامع خود و همچنین به منحرف شدن انعطاف پذیری منجر می شود که باعث می شود افراد رفتار کنند، به نحوی که انعطاف پذیرتر از آنچه در واقعیت هستند، که ما آن را انعطاف پذیری منفی می نامیم. بنابراین، ما به سه حوزه اصلی توجه می کنیم: درجه ای که آسیب پذیری اجتماعی می تواند انعطاف پذیری اجتماعی خود را پنهان کند؛ نقش استراتژی های شناختی و مکانیسم های مقابله با انعطاف پذیری اجتماعی فرد؛ و جنبه های خطر بالای انعطاف پذیری اجتماعی.