Deducing self-interaction in eye movement data using sequential spatial point processes

ما سه عنصر از یک جنبش حرکت چشم را در نظر می گیریم: ناهمگنی فضای هدف، محتوا بودن بین جنبش های بعدی و رفتار وابسته به زمان و توصیف خود تعامل. ما دو ساختار مدل پیشنهاد می کنیم. یکی بر اساس رد پیوند وابسته به تاریخ در یک پیاده روی تصادفی است و دیگری از استفاده از یک تابع هسته سازگار با تاریخ که توسط ویژگی های مدل هندسی تعریف شده توسط کاربر جریمه شده است، استفاده می شود. هر دو مدل پیوسته های تصادفی یکنواخت در تعامل هستند. استنتاج آماری بر اساس احتمال، پیشنهاد می شود، برخی از آزمایش ها انجام می شود و از مدل ها برای تعیین عدم قطعیت خلاصه های مهم داده ها برای داده های حرکات چشم استفاده می شود.