Improving drug policy: The potential of broader democratic participation

سیاست های مربوط به مواد مخدر غیر قانونی دولت ها. در حالی که پارادایم "سیاست مبتنی بر شواهد" استدلال می کند که دولت ها باید از طریق "چه کار می کنند" مطلع شوند، در عمل سیاست گذاران به ندرت به این روش عمل می کنند. علاوه بر این، پارادایم سیاست مبتنی بر شواهد، به دلیل فرایندهای مشارکتی دموکراتیک، به ویژه اینکه چگونه اعضای جامعه و افرادی که از مواد مخدر استفاده می کنند، حساب می کنند، نادیده گرفته می شوند. هدف از این مقاله بررسی تفکر سیاسی علمی در مورد مشارکت دموکراتیک و قابلیت بالقوه ارائه شده در رویکردهای دموکراسی مشورتی، مانند جلسات شهروندان و سایر مینی عمومی برای بهبود پروسه های سیاست مواد مخدر است. دموکراسی مذهبی، از طریق تمرکز خود بر روی گنجاندن، برابری و بحث منطقی، پتانسیل اصلاحات مربوط به سیاست مواد مخدر را نشان می دهد و تمرکز خود را از اتکا به متخصصین و شواهد علمی متمرکز می کند. اما ماهیت این نوع "مشورت" ممکن است مشارکت را مشخص کند، به ویژه از طریق اصرار بر شیوه های مجاز ارتباطات. اشکال دیگر مشارکت فراتر از بحث مشروط با دیدگاه هستی شناختی که فرآیندهای مشارکتی خود را تشکیل دهنده موقعیت های موضوعی و مشکالت سیاسی می دانند، می تواند فرصت هایی را برای بررسی اینکه چگونه اثرات زیان آور روش های مجاز ارتباطی ممکن است برطرف شود، ایجاد می کند.