Utility-maximizing financial contracts for distributed rural electrification

ما یک چارچوب هزینه-سود را برای گسترش دسترسی به برق در مناطق فعلی غیر الکتریکی توسعه می دهیم. برای اولین بار نشان می دهیم که فناوری های توزیع شده ممکن است گزینه برق کمترین هزینه در مناطقی هستند که مصرف برق کم است و هزینه اتصال شبکه نیز بالا است. ما همچنین نشان می دهیم که برخی برنامه های برق متمرکز ارائه خدمات با نرخ بهره یارانه ای به مراتب کمتر از بهبود هزینه است. یک مدل اقتصادی برای مقایسه سه مکانیسم مالی که می تواند برای سرمایه سازی استفاده شود، توسعه داده شده است، تکنولوژی های توزیع برق توزیع شده برای جمعیت روستایی قابل دسترسی است؛ یارانه های مستقیم، برنامه های اجاره ای و وام های کوچک. این قراردادها در توانایی خود برای افزایش مصرف کننده برای هزینه های مشخص شده به سازمان ارائه دهنده مقایسه می شوند. ما نشان می دهیم که یک یارانه تکنالوجی مستقیم به طور کلی ترجیح داده می شود که یارانه ی مورد نظر بالا باشد و تحت برخی پارامترهای ترکیبی، برنامه های اجرایی و اجاره می تواند دسترسی به انرژی برای فقرا را بهبود بخشد و همچنین برای آژانس ارائه کننده سود را افزایش دهد.