'Communication breakdown': the evolution of signal unreliability and deception

برای اینکه یک سیستم سیگنالینگ پایدار باشد، سیگنال ها باید مزایای تناسب اندام را به فرستنده و گیرنده بفرستند، که به این معنی است که برخی از جنبه های طراحی آنها با کیفیتی است که گیرنده از دانستن آن بهره مند است. با این حال، نمونه های فراوان وجود دارد که این همبستگی با پدیده هایی که معمولا به عنوان فریب و / یا عدم اطمینان سیگنال شناخته می شوند پیچیده است. ما در اینجا استدلال می کنیم که عدم اطمینان و فریبکاری، مفهومی است که با ابهامات مفهومی مضر است، که اغلب به عنوان معادل یا به عنوان معیار کل برای فرآیندهای کیفی متفاوت استفاده می شود. عدم اطمینان بودن سیگنال اشاره به یک الگوی تفکیک اطلاعات طراحی شده است که می تواند از طریق فرآیندهای مختلف، برخی از فریبنده و برخی دیگر، با پیامدهای مختلف تکاملی بوجود آید. اولا، فرآیندهای غیرقابل پذیرش که مستلزم درگیری از فرستنده و گیرنده هستند، باید صریحا به رسمیت شناخته شوند، اگر ما اهمیت فریب را به عنوان یک راننده از عدم اطمینان سیگنال نادیده بگیریم. دوم اینکه، عدم اطمینان فریبکارانه (بوسیله برخورد متقابل فرستنده و گیرنده) بوسیله دو فرآیند متفاوت کیفی با پیامدهای بالقوه مختلف برای طراحی سیگنال رخ می دهد. «صداقت کامل» برای اکثر سیستمهای ارتباطی ذاتی است و منعکس کننده درگیری اصلی بین فرستندگان و گیرندگان است که زمینه مشترک منافع را به اشتراک میگذارند. از سوی دیگر، فریب جعلی توسط پارازیتیسم سیگنال بین فرستندگان و گیرندگان که هیچ منافع مشترکی ندارند، به عنوان یک شکل سیگنال فریبنده است که صرفا وابسته به حضور سیگنال های موجود است. ما ادعا می کنیم که اتخاذ یک چارچوب نظری به صراحت بر اساس سناریوهای تکاملی که منجر به عدم اطمینان بودن سیگنال می شود، دارای مزایایی نسبت به برنامه های سنتی است که صرفا بر مبنای اینکه آیا سیگنال ها به نفع گیرندگان است یا خیر، مزیت دارد.