Effects of an acute bout of physical exercise on reward functioning in healthy adults

ورزش به عنوان درمان برای برخی از اختلالات روانپزشکی پیشنهاد شده است. ورزش ممکن است بخشی از طریق اثر مفید بر عملکرد پاداش عمل کند، زیرا سطح انتقال دهنده عصبی را در مدارهای پاداش تغییر می دهد. با این حال، تحقیقات کمی در مورد تأثیر ورزش بر عملکرد توجیهی در انسان انجام شده است. ما فرض کردیم که تمرین حاد ورزش باعث افزایش انگیزه و پاسخ های لذت بخش برای پاداش در افراد سالم می شود. علاوه بر این، ما نظارت کننده های احتمالی اثرات ورزش، از جمله جمعیت شناسی، تناسب اندام و تجربه ورزشی قبلی را مورد بررسی قرار دادیم. سی و پنج نفر شرکت کننده در ورزش های جداگانه و جلسات کنترل آرام در روزهای جداگانه به ترتیب به صورت تصادفی و متعادل انجام شدند. بلافاصله بعد از هر فعالیت، شرکت کنندگان اقدامات انگیزشی و پاسخ های لذت بخش را به پاداش ها واگذار کردند، که شامل تمایل به تلاش برای پاداش های پولی و پاسخ های ذهنی به تصاویر احساسی است. ورزش به طور متوسط ​​انگیزه و یا پاسخ های لذت بخش را افزایش نمی دهد. با این حال، افرادی که برای سال های بیشتری در حال اجرا بوده اند، پس از ورزش، انگیزه ای برای پاداش ها افزایش می یابد، در حالی که افرادی که سال ها کمتر دیده اند، کاهش می یابد. علاوه بر این، افرادی که دارای تغییرات ضربان قلب تربیتی بالاتر هستند، در پاسخ به تمام تصاویر احساسی بعد از ورزش، انگیختگی کمتر را نشان می دهند، در حالی که افرادی که تغییرات ضربان قلب کم داشته اند، باعث تحریک در پاسخ به تمام تصاویر احساسی پس از ورزش می شوند. تناسب عمومی اثرات تعدیل کننده مشابهی نداشت. در نتیجه، تمرین حاد، فقط در افرادی که به این نوع ورزش علاقه داشتند، عملکرد پاداش را بهبود می بخشید. این نشان می دهد که اثر متعارف ممکن تمرین بر عملکرد پاداش است. تجربه قبلی با استفاده از ورزش باید به عنوان یک مدیر معتبر در محاکمات ورزشی تمرین شود.