Aging and ocular tissue stiffness in glaucoma

گلوکوما یک اختلال پیشرفته و مزمن عصبی است که با آسیب به لایه های داخلی شبکیه و تغییر شکل سر عصبی بینایی شناخته می شود. انحطاط سلول های گانگلیونی شبکیه و آکسون آنها منجر به از دست دادن بینایی برگشت ناپذیر و با افزایش سن ارتباط دارد. تغییرات ماتریکس غیر سلولی مربوط به پیری طبیعی باعث ایجاد محیط بیرونی سخت تر در سراسر بدن می شود. سفتی بافت چشمی تغییر یافته با سن نقش مهمی در تعداد قابل توجهی از آسیب های چشم پزشکی دارد. در گلوکوم، هر دو شبکه مشبک و سر عصبی تحت بازسازی کامل ماتریکس خارج سلولی قرار می گیرند که مشخصه تغییرات فیبروتیکی مرتبط با رویدادهای سلولی و مولکولی (از جمله فعال سازی میوفیبروبلاست) است که فیبروز بافت بیشتر و سخت شدن را به همراه دارد. در اینجا، ادبیات مربوط به نقش سفتی چشمی مرتبط با سن در شبکه های مشبک، لامینا کریبروس، اسکلرا، قرنیه، شبکیه و غشاء بروک / کروئید بررسی شده و نقش بالقوه آنها در پیشرفت گلوکوم بررسی می شود. از آنجایی که هر دو سلولهای شبکه تراککال و لامینا کریبروسا به صورت مکانی حساس هستند، ما سپس مکانیزم های مولکولی زیر سفتی بافتی و مکانیک انتقال سلول را توضیح می دهیم و این که چگونه این فعالیت های سلولی می تواند تغییرات فیبروتیک بیشتری را در بافت های چشم انجام دهد. درک بهتر در مورد اثر متقابل سختی بافت های مربوط به سن و پاسخ های بیولوژیکی در شبکه کاری مشبک و سر عصب بینایی می تواند به طور بالقوه منجر به استراتژی های جدید درمانی برای درمان گلوکوم شود.