Subcortical pathways: Towards a better understanding of auditory disorders

از دست دادن شنوایی یک مشکل مهم است که حداقل 15٪ از جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد. این درصد، با این حال، احتمالا به علت اختلالات شنوایی متفاوت است که به واسطه آزمایش سنتی توانایی شنوایی محیطی قابل شناسایی نیستند. در این اختلالات، افراد دچار مشکل درک گفتار، به ویژه در محیط های پر سر و صدا هستند، حتی اگر صداهای بلند به اندازه کافی بلند باشند. مکانیسم های زیربنایی که منجر به چنین کسریتی می شوند به خوبی درک نمی شود. برای فعال ساختن درمان مناسب برای رفع یا پیشگیری از چنین اختلالات، مسیرهای آسیب دیده باید شناسایی شوند. از لحاظ تاریخی، مکانیزم های فرعی گفتار، به عنوان یک ویژگی قشر شنوایی شناخته شده اند و بنابراین مطالعه اختلالات شنوایی عمدتا بر اختلالات قشر و / یا فرآیندهای شناختی تمرکز دارد. همانطور که در اینجا بررسی می کنیم، شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهد در واقع، نقص در مسیر های زیرکوریتی نقش مهمی در اختلالات شنوایی ایفا می کند. در این بررسی، ما نقش مغز گوش و گوش شنوا در پردازش صداهای پیچیده را برجسته می کنیم و بحث می کنیم که نقص در این مناطق ممکن است به اختلال شنوایی کمک کند. ما در مورد تحقیقات کنونی با مدل های حیوانی شنوایی انسان صحبت می کنیم و سپس مطالعات انسانی را بررسی می کنیم که اختلالاتی را در پردازش های زیرکوریتی نشان می دهد که ممکن است به اختلالات شنوایی کمک کند.