Collapse of passive margins by lithospheric damage and plunging grain size

سقوط حاشیه های منفعل به عنوان یک مکانیسم احتمالی برای شروع خود به خود فروکش کردن پیشنهاد شده است. به منظور ایجاد یک ترانشه جدید در اتصال بین صفحات اقیانوسی و قاره ای، لیتوفوس اقیانوس سرد و سخت باید به اندازه کافی تضعیف شود تا در شرایط تکتونیکی تغییر شکل دهد. چنین مقادیری به سختی می توان در قسمت مجذور سرد لیتوسفر، که در آن لیتوسفر گوشته به حداکثر توان می رسد، رسیده است. مقدار تضعیف مورد نیاز برای لیتوسفر در این وضعیت تکتونیکی تغییر شکل داده است. استرس در حاشیه خنثی منفجره با زمان (به عنوان مثال، به علت فشار رگه) افزایش می یابد و با فشارهای موجود در لیتوسفر در زمان رفنت شدن (به عنوان مثال، به دلیل کشیدن از جریان زیر دست فرعی)، افزایش می یابد. افزایش استرس می تواند ضعف بخشی از مجرای لیتوسفر را بوسیله خزش جابجایی یا کاهش اندازه دانه در ارتباط با رلیولوژی حساس حساس به اندازه دانه مانند خزش نفوذ. در حالی که تنش در حال افزایش است برای تضعیف لیتوسفر، درجه حرارت کاهش می یابد و آن را سخت می کند و تسلط یک اثر یا دیگری تعیین می کند که آیا حاشیه می تواند ضعف و سقوط کند. در اینجا، ما یک مدل تکاملی حرارتی و مکانیکی حاشیه منفعل را ارائه می دهیم، که در آن ما پیش بینی شکل گیری یک منطقه برشی ضعیف را می گذاریم که دامنه عمق قابل توجهی از قسمت مجرای لیتوسفر را در بر می گیرد. رطوبت به علت خنک شدن با تضعیف شدن به علت کاهش اندازه دانه، به وسیله ترکیبی از استرس های اعمال شده و آسیب های دانه جبران می شود. ضعیف شدن از طریق آسیب های دانه ای کم است، زمانی که فشار ریدر تنها منبع استرس در لیتوسفر است و باعث می شود سقوط یک حاشیه منفعل در این سناریو بعید باشد. با این حال، اضافه کردن حتی یک استرس کوچک از کشیدن مداد باعث آسیب و تضعیف بخش قابل توجهی از لیتوفان است. ما معتقدیم که کاهش سریع دانه دانه در بخش مجذور لیتوفسفر می تواند قادر باشد، یا حداقل به طور قابل توجهی تسهیل، فروپاشی حاشیه منفعل و شروع یک منطقه فرورانش جدید. ما از این مدل برای برآورد شرایط فروپاشی حاشیه منفعل برای زمین های مدرن و باستانی و همچنین زهره استفاده می کنیم.