دانلود مقالات ISI درباره آتوپی + ترجمه فارسی

آتوپی استعداد نسبت به توسعه نوع خاصی از افزایش واکنش حساسیت آلرژیک می‌باشد. آتوپی ممکن است ارثی باشد اگر چه تماس با مواد حساسیت زا یا محرک باید قبل از واکنش هایپرسنسیویتی رخ دهد. آسیبهای روانی مادرزادی در دوران جنینی نیز ممکن است یک شاخص قوی برای توسعه آتوپی باشد. اصطلاح آتوپی توسط کوکا و کوک در سال ۱۹۲۳ابداع شد. بسیاری از پزشکان و دانشمندان از اصطلاح «آتوپی» برای هر واکنش واسطه IgE (حتی کسانی که مناسب و متناسب با آنتی ژن بودند) استفاده می‌کردند اما بسیاری از متخصصان اطفال کلمه «آتوپی» را برای صورت ژنتیکی واکنش واسطه IgE به کار می‌بردند. علائم و نشانه: آتوپی (سندروم آتوپیک) به عنوان سندرم «افزایش حساسیت» شناخته می‌شود. یک فرد مبتلا به آتوپی به طور معمول با یک یا بیشتر از موارد زیر بروز می‌کند: اگزما (درماتیت آتوپیک)، رینیت آلرژیک (تب یونجه) و یا آسم آلرژیکاست. برخی از بیماران مبتلا به آتوپی سیمپتوم را به صورت «حساسیت سه تایی» نشان می‌دهند یعنی هر سه از شرایط فوق را شامل می‌شوند. بیماران مبتلا به آتوپی همچنین تمایل به آلرژی غذایی، ورم ملتحمه آلرژیکو دیگر علائم مشخصه افزایش حساسیت را بروز می‌دهند. برای مثال اِزوفاژیت ائوزینوفیلیک در ارتباط با آلرژی آتوپیک یافت می‌شود. سندرم آتوپیک می‌تواند برای کسانی که تجربه جدی واکنش‌های آلرژیک مانند آنافیلاکسی، واکنش به مواد غذایی و یا محیط زیست، کشنده باشد. علل: واکنش‌های آتوپیک ناشی از افزایش حساسیت موضعی به آلرژناست. آتوپی علایم موروثیبودن را به شدت داراست. یک مطالعه نتیجه می‌گیرد که خطر ابتلا به درماتیت آتوپیک (۳٪) و یا آتوپی در کل (۷٪) «توسط یک عامل از دو با هر درجه اول عضو خانواده در حال حاضر مبتلا به آتوپی را افزایش می‌دهد». و همچنین استرس مادر و برنامه تولد به طور فزاینده‌ای به عنوان یک علت ریشه‌ای از علل آتوپی درک شده است که "تروما ممکن است از علل قوی از وقایع بیولوژیکی باشد که باعث افزایش آسیب پذیری به آتوپی می‌شود و ممکن است به توضیح افزایش خطر موجود در جمعیت کم درآمد شهری کمک کند. " به نظر می‌رسد عوامل محیطی نیز نقش مهمی در توسعه آتوپی و "فرضیه بهداشت " که یکی از مدل‌هایی است که ممکن است شیب افزایش بروز بیماری‌های آتوپیک را توضیح دهد داشته باشد. درمان: کورتیکواستروئیدها: برای سالها هیچ درمانی برای اگزما آتوپیک وجود نداشت. اعتقاد بر این بود که آتوپی به علت بالا بودن IgE در سرم بیمار می‌باشد اما درمان‌های استاندارد در آن زمان پاسخگو نبود. پردنیزولون خوراکی گاهی برای موارد شدید تجویز می‌شد. مرطوب پیچی (پوشش بیماران با گاز) گاهی اوقات در بیمارستان‌ها برای کنترل خارش مورد استفاده قرار می‌گرفته است. اما کشف کورتیکواستروئیدها در 1950s و پس از آن ارائه کرمها و پمادهای آن پیشرفت قابل توجهی در درمان اگزما آتوپیک و شرایط دیگر آن فراهم کرد. استروئیدهای موضعی خارش و بثورات همراه با اگزما آتوپیک را کاهش داد. عوارض جانبی استروئید موضعی فراوان هستند و به بیمار توصیه می‌شود که از استروئید موضعی در حد اعتدال و تنها در شرایط مورد نیاز استفاده کند. ایمنی تعدیل کننده: کرم و پماد پیمکرولیموس و تاکرولیموس در 1980s در دسترس قرار گرفت و گاهی برای اگزما آتوپیک تجویز می‌شد. عمل آنها با تداخل سلول‌های Tاست اما به توسعه سرطان مرتبط شده‌اند. اجتناب از خشکی پوست: خشکی پوست یکی از ویژگی‌های مشترک بیماران مبتلا به اگزما آتوپیک (همچنین نگاه کنید به اگزما برای اطلاعات) و می‌تواند باعث تشدید اگزما آتوپیک است. اجتناب از مواد حساسیت زا و محرک: دیدن اگزما برای اطلاعات.