دانلود مقالات ISI درباره حفظ باروری + ترجمه فارسی

حفظ باروری(به انگلیسی: fertility preservation) برای نگهداری توان تولید مثل در افرادی است که بچه دار شدن در سنین مطلوب باروری در آنها به هر دلیلی به عقب افتاده و یا امکان پذیر نیست. این دلایل هرچه که باشد٬ این نگرانی را بدنبال خواهد داشت که با بالا رفتن سن٬ قدرت باروری کم شده و یا بکلی از بین برود. افرادی که روش های حفظ باروری در آن ها کاربرد دارد٬ عبارتند از: افراد یا زوج های جوانی که بدنبال تحصیلات عالی و موقعیت های شغلی بهتر٬ ازدواج یا فرزند آوردن را به تعویق می اندازند. افرادی که همسر مورد نظر یا مطلوب خود را هنوز نیافته اند. افرادی که ازدواج کرده اند ولی تصمیم به بچه دار شدن در سنین بالاتر دارند. خانم هایی که سابقه ی نارسایی زودرس تخمدان در بستگان درجه یک خود دارند٬ و همچنین خانم هایی که از بیماری هایی مانند اندومتریوز که بطور جدی باروری آن ها را تهدید می کند٬ رنج می برند. افرادی که به بیماری هایی مانند دیابت٬ رماتیسم و بیماری های دستگاه ایمنی دچار هستند که در آنها خود بیماری و یا درمان های دارویی٬ باعث کاهش قدرت باروری می شود. افرادی که با تشخیص بیماری سرطان تحت عمل جراحی٬ شیمی درمانی یا پرتودرمانی قرار می گیرند. این درمان ها می توانند در بسیاری از موارد آسیب هایی غیرقابل بازگشت به دستگاه تولید مثل و توان باروری وارد کنند. یکی از علل ناباروری در مردان، از بین رفتن سلول های زایای جنسی، در اثر درمان های ضد سرطان، نظیر شیمی درمانی و پرتو درمانی است. با توجه به افزایش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان پس از درمان، به ویژه کودکان و رسیدن آنها به سن باروری، اهمیت درمان ناباروری پس از درمان سرطان، در این افراد دو چندان می شود. معمول ترین روش حفظ باروری در مردان مبتلا به سرطان، انجماد مایع منی و استفاده از اسپرم آنها برای لقاح آزمایشگاهی، پس از درمان سرطان است. به دلیل عدم اسپرماتوژنز فعال در کودکان، حفظ بافت بیضه یا سلول های زایا، به صورت منجمد، پیش از شروع درمان سرطان در این دسته از بیماران یک روش درمانی مناسب محسوب می شود. با این حال، عدم بلوغ اسپرماتوگونیها یکی از مشکلات عمده این روش درمانی است. برای حل این مشکل، تلاش شده است تا سلول های اسپرماتوگونی منجمد به شکل بافت بیضه یا به صورت مجزا، پس از درمان سرطان به بیضه فرد بازگردانده شود تا روند بلوغ سلول های اسپرماتوگونی در محیط طبیعی و زنده انجام گیرد. محیط های آزمایشگاهی نیز گزینه ای جایگزین برای بلوغ اسپرماتوگونی و تولید اسپرم لازم برای IVF هستند. کاهش توان باروری علل گوناگونی دارد که برخی از آنها شناخته شده و برخی ناشناخته اند. گذشته از نقایص ارگانیک و بیولوژیک مرتبط با سیستم تولیدمثل، برخی شرایط نیز می توانند فرآیند تولیدمثل را متأثر یا مختل سازند و در این راستا افراد با به کارگیری روش های حفظ باروری می توانند شانس باروری در آینده را برای خود حفظ نمایند.