دانلود مقالات ISI درباره متامورفیسم + ترجمه فارسی

متامورفیسم (به انگلیسی: Metamorphosis) تبلور مجدد حالت جامد سنگ‌هایی است که از قبل وجود داشته‌اند. دگرگونی به علت شرایط فیزیکی و شیمیایی که عمدتاً گرما، فشار و محلول‌های شیمیایی فعال هستند رخ می‌دهد. در طی این فرایند ممکن است تغییرات کانی‌شناسی، شیمیایی و بلورشناسی روی دهد. تغییرات سطح یا زیر زمین که به علت هوازدگی یا دیاژنز روی می‌دهد، دگرگونی محسوب نمی‌شوند. سه نوع دگرگونی وجود دارد: دگرگونی مجاورتی، دگرگونی جنبشی و دگرگونی ناحیه‌ای. دگرگونی‌ای که ناشی از افزایش فشار و دما باشد دگرگونی پیش‌رونده نام دارد. بالعکس، کاهش فشار و دما دگرگونی پس‌رونده (دگرگونی قهقرایی) را موجب می‌شود. بطور کلی در دگرگونی پیشرونده، واکنشها با خروج تدریجی آب از محیط مشخص می‌شوند. بنابراین وجود آن برای برقراری دگرگونیهای پسرونده (قهقرایی) الزامی است. تغییر و تحولات قهقرایی اساسا در مناطق خرد شده و گسل خورده با سهولت بیشتری انجام می‌شود. زیرا امکان گردش آب و تماس آن با کانیها، در این نواحی به بهترین وجهی فراهم است. سنگهای دگرگونی ناحیه ای فشار متوسط – حرارت بالا در جنوب مشهد به پنج زون کلریت، بیوتیت، گارنت، استارولیت و سیلیمانیت قابل تفکیک هستند. همزمان با دگر شکلی و وقوع دگرگونی ناحیه ای، توده نفوذی گرانودیوریتی – تونالیتی G1 به داخل سنگهای منطقه تزریق شده و هاله مجاورتی نسبتا باریکی را که خود شامل دوزون آندالوزیت و کردیریت می باشد بر روی زونهای دگرگونی ناحیه ای تحمیل نموده است. دگرگونی مجاورتی در اطراف توده گرانیتوئیدی G1، از نوع قهقرائی بوده و صرفا اثرات هیدروترمال بر جای گذاشته است. روندهای P-T به عنوان یکی از منحصر به فردترین راه های ثبت تحول دمای و دینامیکی کمپلکس های دگرگونی و آذرین محسوب می گردند و بسیاری از مدلهای ژئودینامیکی که بالاآمدگی کمپلکس دگرگونی و آذرین را تفسیر می کنند بر این روندها استوار هستند. تعیین روندهای P-T در سنگ های دگرگونی درجه بالا با استفاده از داده های پاراژنتیکی کانی ها و تعادلات ترمودینامیکی ایجاد شده می توانند مکانیسم بالا آمدگی این سنگ ها را تفسیر کنند. در صورتی که این داده ها همراه با داده ها ایزوتوپی گردد نه تنها به وسیله آنها می توان طبیعت پلی متامورف این سنگ ها را بیان نمود بلکه چگونگی برخاست این سنگ ها نیز قابل تفسیر خواهد بود. آنالیز روندهای P-T نشان دهنده آن است که جابجایی سنگ های دگرگونی پرکامبرین در زون مرکزی کمپلکس لیمپاپو به صورت دوره ای بوده است. این سنگ ها ابتدا تا بخش های میانه ای پوسته بالا آمده و سپس برای مدتهای مدیدی (تا چند صد میلیون سال) در آنجا باقی می مانند، در این مرحله این سنگ ها که در وضعیت ناپایدار ثقلی بسر می برند به واسطه شوک های حرارتی و سیالات نشات گرفته از گوشته و کاهش غلظت مجددا فعال گشته و به سمت بالا حرکت می کنند.