دانلود مقالات ISI درباره رسوب دهی فیزیکی بخار + ترجمه فارسی

روش رسوب دهی فیزیکی بخار (PVD) روش متعارفی برای رسوب مواد مختلف از فاز بخار است که به صورت فیزیکی بر سطح زیرلایه های متنوع می تواند لایه های نازک یا پوشش ها را تولید نماید. این بخار فلزات یا آلیاژها در شکل های یونی، الکترونی و یا خنثی هستند. اساس این روش به این سورت است که قطعات در یک محفظه با خلا بالا قرار می گیرند و مواد اولیه واکنش از یک منبع جانبی به نام تارگت وارد واکنش می شود همچنین گازهای مورد نیاز از بیرون وارد محفظه می شوند. برای کنده شدن مواد اولیه واکنش از تارگت روشهای مختلفی وجود دار که شامل تبخیر، کندو پاش می شود. کاربردها: همان‌طور که قبلاً ذکر شد، پوشش‌های PVD به‌طور کلی برای بهبود سختی، مقاومت در برابر سایش و مقاومت به اکسیداسیون استفاده می‌شود؛ بنابراین، چنین پوشش‌هایی در طیف گسترده‌ای از کاربردهای کاربردی مانند: هوافضا، ربات‌های جراحی/ پزشکی، قالب‌ها و قالب‌ها برای تمام انواع پردازش مواد، ابزار برش، سلاح گرم، اپتیک، ساعت، فیلم‌های نازک (رنگ پنجره، بسته‌بندی مواد غذایی، و غیره)، فلزات (آلومینیوم، مس، برنز و غیره). مزایا: 1- پوشش‌های PVD گاهی سخت‌تر و مقاومت بیشتری نسبت به پوشش‌های پوشش داده شده توسط فرایند آبکاری دارند. اکثر پوشش‌ها دارای درجه حرارت بالا و مقاومت خوب، مقاومت در برابر سایش بسیار عالی هستند و بسیار مقاوم هستند که پوشش‌های محافظ تقریباً هیچ وقت ضروری نیستند. 2- توانایی استفاده عملاً هر نوع مواد معدنی و برخی مواد پوشش آلی در یک گروه به‌طور یکسان از زیربناها و سطوح با استفاده از طیف گسترده‌ای از اتمام. 3- سازگار با محیط زیست نسبت به فرایندهای پوشش سنتی مانند آبکاری و نقاشی. 4- برای قرار دادن یک فیلم مشخص، می‌توان از بیش از یک تکنیک استفاده کرد. 5- موادی با خواص بهبود یافته (مثلاً خواص مکانیکی بهتر و …) را می‌توان بر روی یک ماده دیگر رسوب دهی نمود. معایب: ‌ 1- فناوری‌های خاص می‌توانند محدودیت‌ها را تحمیل کنند. 2- بعضی از تکنیک‌های PVD به‌طور معمول در دماهای بسیار بالا و واکنش‌ها عمل می‌کنند و نیاز به توجه ویژه توسط پرسنل عملیاتی دارند. 3- نیاز به یک سیستم آب خنک برای تخلیه بارهای گرما بزرگ است. 4- نرخ سرعت رسوب دهی معمولاً کم می‌باشد. 5- نیاز به تجهیزات گران‌قیمت.