Effect of hopelessness on the links between psychiatric symptoms and suicidality in a vulnerable population at risk of suicide

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر دو عامل خطر ساز با هم در اندازه گیری احتمال خودکشی در یک گروه بسیار آسیب پذیر است که زندانیان مذکر را به عنوان خطر ابتلا به خود آسیب شناختند. اولین عامل خطر، نشانه های روانپزشکی بود، از جمله علائم عمومی روانپزشکی و علائم اختلال شخصیت. فاکتور دوم خطر پیشروی روان شناختی افکار و رفتارهای خودکشی بود که شکست، انزجار و ناامیدی بودند. شصت و پنج زندانی مردی از یک زندان با امنیت بالا در نیویورک انگلیس، بریتانیا، استخدام شدند، که همه آنها توسط کارکنان زندان در خطر ابتلا به خودکشی قرار داشتند. علائم عمومی روانپزشکی و نشانه های اختلالات شخصیت احتمال خودکشی را پیش بینی می کنند. بی خوابی تقویت رابطه مثبت بین علائم عمومی روانپزشکی و احتمال خودکشی را تقویت کرد. این اثرات تقویت بیشتر بر روی افکار خودکشی متمرکز شده است، در مقایسه با خود ارزیابی منفی یا خصومت. در مقابل، شکست، انزجار و ناامیدی بر ارتباط بین اختلالات شخصیت و احتمال خودکشی تاثیر نمی گذارد. ارزیابی های بالینی افراد بسیار آسیب دیده، به عنوان نمونه هایی از زندانیان، باید شامل اقدامات متعددی از علائم عمومی روانپزشکی، همراه با اندازه گیری اجزای روانشناختی، به خصوص درک نومیدی باشد.