کد مقاله کد نشریه سال انتشار مقاله انگلیسی نسخه تمام متن
10306651 547416 2013 7 صفحه PDF دانلود رایگان
عنوان انگلیسی مقاله ISI
What future for neuroendocrinology in psychiatry?
ترجمه فارسی عنوان
آینده ای که برای روانکاوری در روانپزشکی وجود دارد؟
کلمات کلیدی
ترجمه چکیده
در روانپزشکی تکنیکهای نوروآندوکرین در ابتدا یک پنجره بالقوه به مغز در نظر گرفته شد؟ به طور غیر مستقیم نشانه اختلال لنبی سیستم عصبی مرکزی است. در حال حاضر این مفهوم به دلیل پیشرفت قابل توجهی در دهه های اخیر نشان داده است که دخالت مستقیم نوروپروپتدها و نورو هورمون ها در بیماری های روانپزشکی را نشان می دهد. در یک دیدگاه همگام، تحقیقات نوروآندوکرین یک وضعیت کاربردی را در یک لحظه مشخص در تکامل بیماری بررسی می کند که حاصل از هر دو فرایند اتوپاتوژنیک و سازوکارهای جسمانی موضعی است. این تغییرات فیزیولوژیکی حیاتی به نظر می رسد اهداف بالقوه برای داروهای جدید هورمون مبتنی بر. با این حال، در چند سال گذشته، علاقه به مطالعه دیورتیک های عصبی عصبی در بیماران روانپزشکی کاهش یافته است. به منظور درک این ناسازگاری نسبی، این مقاله تلاش خواهد کرد تا نقاط قوت و ضعف روشهای نوروآندوکرین در روانپزشکی را روشن کند. لازم است در نظر داشته باشید که مفید بودن این تکنیک ها در زمینه های بالینی، پاتوفیزیولوژی و درمانی بستگی زیادی به انتخابگرایی محرک ها و مناسب بودن روش های استفاده شده دارد. با توجه به پیچیدگی پدیده های بالینی، رویکردهای چند فاکتوریل (با ترکیب چندین تست چالش نوروئیدوکرین به روش های تصویربرداری، ایمونولوژیک، نوروفیزیولوژی، عصب شناسی و / یا ژنتیک) باید در تحقیقات روانشناسی مورد توجه قرار گیرد. علیرغم محدودیت های ذاتی این رویکردها، با توجه به محدودیت های فنی و اخلاقی، استراتژی عصبی عضلانی می تواند عمل بالینی مدرن را به ما نشان دهد و به پیشرفت های جدید در علوم و عمل آینده منجر شود.
موضوعات مرتبط
علوم زیستی و بیوفناوری بیوشیمی، ژنتیک و زیست شناسی مولکولی علوم غدد
پیش نمایش مقاله
آینده ای که برای روانکاوری در روانپزشکی وجود دارد؟
چکیده انگلیسی
In psychiatry, neuroendocrine techniques were initially considered a potential “window into the brain” by indirectly marking central nervous system limbic dysfunction. At present this conception has evolved, owing to significant progress over the last decades demonstrating direct involvement of neuropeptides and neurohormones in psychiatric diseases. In a synchronic perspective, neuroendocrine investigations evaluate a functional status at a given moment in the evolution of the disease, which results from both etiopathogenic processes and compensatory homeostatic mechanisms. These vital physiological changes appear to be potential targets for novel hormonally based pharmacotherapies. However, in the past few years, the interest for the study of neuroendocrine dysregulations in psychiatric patients has declined. In order to better understand this relative disinterest, this article will attempt to shed light on strengths and limitations of the neuroendocrine approaches in psychiatry. It is necessary to bear in mind that the usefulness of these techniques in the clinical, pathophysiological and therapeutic fields depends largely on the selectivity of stimuli and the appropriateness of the methodologies used. Owing to the complexity of the clinical phenomena, multifactorial approaches (combining several neuroendocrine challenge tests to imaging, immunological, neurophysiological, neurochemical and/or genetic techniques) are to be privileged in psychiatric investigations. Despite the inherent limitations of these approaches, due to their technical and ethical constraints, the neuroendocrine strategy can inform modern clinical practice and lead to new breakthroughs in future science and practice.
ناشر
Database: Elsevier - ScienceDirect (ساینس دایرکت)
Journal: Psychoneuroendocrinology - Volume 38, Issue 8, August 2013, Pages 1213-1219
نویسندگان
, , ,