The dystroglycan: Nestled in an adhesome during embryonic development

توسعه بی مهرگان و مهره های مبتنی بر پروسه های پیچیده ای است که نیازمند بسیاری از توابع سلول هماهنگ شده از جمله چسبندگی سلولی، مهاجرت، تکثیر و قطبی شدن است. این فرایندها به بافتها بستگی دارد و به طور فضایی به طور موقت توسط تعاملات خاص بین سلول ها و بین سلول ها و ماتریکس های خارج سلولی تنظیم می شود. دیستروگلیکان، گیرنده پروتئین غشایی که پروتئین های ماتریکس چند سلولی را متصل می کند، از اوغنسیس به ارگانوژنز بیان می شود. داده های در حال افزایش وجود دارد که نشان می دهد محور، شامل پروتئین مولکول های خارج سلولی - دیاسترولیکان - سیتوپلاسمی، کنترل چسبندگی سلول ها به ماتریکس ها و همچنین انتقال سیگنال هایی که از ماتریکس ها منتقل می شود یا به آنها هدایت می شود. در این مقاله، پیشرفت های جاری را بررسی می کنیم که در نظر دارد دیاسترولیکان یک پروتئین کلیدی است که در چسبندگی درگیر در مکانیسم چسبندگی سلولی در طی رشد جنین ایجاد شده است.