Critical limitations on the efficiency of two-step thermochemical cycles

مدل های قبلی بر اساس ملاحظات ترمودینامیکی ویژگی های مورد نظر برای اکسید های واکنشی را مشخص می کنند که می توانند به عنوان مواد ذخیره سازی اکسیژن در چرخه های ترمو شیمیایی برای تولید سوخت از نور خورشید استفاده شوند. با این حال، چندین پیش فرض مهم در چنین مدل هایی وجود دارد، مانند غفلت از انرژی مورد نیاز برای پیش گرم شدن گونه های غیر واکنشی و فرض بر کارایی پمپ خلاء پمپ. هنگامی که این فرض ها آرام است، یکی به نتایج قابل توجهی متفاوت در مورد شرایط عملیاتی راکتور مطلوب می رسد. علاوه بر این، مقایسه دو ماده با توجه به درجه بالایی از اتصال بین خواص مواد و شرایط عملیاتی راکتور، ساده نیست. در اینجا چارچوبی جدید برای مقایسه مواد ارائه می کنیم که از یک مدل راکتور ترمودینامیک برای پیش بینی حداکثر کارایی احتمالی یک ماده ذخیره سازی اکسیژن استفاده می کند. این مدل نشان می دهد که چگونه مواد جدید می توانند بر عملکرد راکتور و محدودیت های چنین پیشرفت ها تاثیر بگذارند.