Mechanisms for the inclusion of cumulative impacts in conservation decision-making are sensitive to vulnerability and irreplaceability in a stochastically simulated landscape

معمولا تصور می شود که اثر تجمعی کاهش تخریب زیستگاه در سیستم های بیولوژیکی خطی نیست. با وجود این، استراتژی های تصمیم گیری در حال حاضر محیط زیست اغلب شکست این ترکیبات غیر خطی را در بر می گیرد زیرا ارزیابی های به طور مستقل بدون مشارکت در تأثیرات تجمعی آینده صورت می گیرد که در عوض به محیط زیست خارجی منتهی می شود. در اینجا از یک چارچوب مدل سازی تصادفی برای بررسی تأثیر سه استراتژی تصمیم گیری - هزینه های اضافی، جداگانه و مشترک تجمعی - بر تعداد گونه هایی که منجر به انقراض توسعه یک منطقه می شوند، استفاده می شود. ما همچنین آزمایش کردیم که چگونه سطوح مختلف آسیب پذیری (که به عنوان همبستگی بین مزایای توسعه و غنای گونه) و غیر قابل تعویض (بیان شده به عنوان میانگین مساحت اشغال یک مجموعه) را تحت تاثیر قرار می دهند بر نتایج توسعه تاثیر می گذارد. به طور کلی، افزودن تأثیرات تجمعی در شبیه سازی های ما منجر به تخریب تکه های کمتر و در نتیجه مزایای منفی بیشتری از پیشرفت ها شد. علاوه بر این، این الگوها قوی ترین زمانی بود که هزینه های تجمعی توسط همه توسعه دهندگان به اشتراک گذاشته شد. قابل توجه ترین یافته این بود که تمایز میان استراتژی های تصمیم گیری بیشتر در مناظر آسیب پذیری بالا و غیر قابل تعویض بود. تصمیم گیرندگان محیط زیست توصیه می شود تا به یک استراتژی برای ترکیب هزینه های تجمعی توسعه بپردازند چرا که، همانطور که این مطالعه نشان می دهد، این به طور قابل ملاحظه ای بر پایه های حفاظت و توسعه تاثیر می گذارد؛ به ویژه در مناظر آسیب پذیر و غیر قابل تعویض.