The allocation of transport infrastructure in Swedish municipalities: Welfare maximization, political economy or both?

در این مقاله مدل هایی برای توضیح حجم سرمایه گذاری های حمل و نقل در شهرداری های سوئد مورد مقایسه قرار می گیرند: 1. با عواقب رفاهی پروژه های برنامه ریزی شده؛ 2. از نظر تقاضای منطقه (مدل استخر مشترک) یعنی سهم شهرداری از هزینه های سرمایه گذاری و 3. نگرانی های انتخابی و / یا لابی، همانطور که توسط یک مدل رای دهندگان نوسان توصیف شده است. ما دریافتیم که فرضیه رفاه تنها قدرت تفسیری کمی دارد. مدل تقاضای منطقه، حجم سرمایه گذاری در پروژه های راه آهن را توضیح می دهد، در حالی که مدل رأی دهی نوید بهتر از سرمایه گذاری در جاده ها را توضیح می دهد. به نظر می رسد لابی کردن هیچ تاثیری بر حجم سرمایه گذاری ندارد. در نهایت، متوجه می شویم که شامل اندازه گیری رفاه در مدل های اقتصادی سیاسی، قدرت توضیحی مدل ها را افزایش می دهد. نتیجه گیری اصلی ما این است که تجزیه و تحلیل آینده از آنچه منابع تخصیص منابع را برای زیرساخت های حمل و نقل هدایت می کند باید جنبه های مربوط به اقتصاد سیاسی، رفاه و حالت حمل و نقل را در نظر بگیرد.