Public transit access and the changing spatial distribution of poverty

این مقاله بررسی اینکه آیا دسترسی به حمل و نقل عمومی نقش مهمی در تعیین توزیع فضایی فقر در منطقه شهری ایفا می کند. استراتژی تجربی ما بر تغییرات دراز مدت فقر و دسترسی به اتوبوس در سطح محله در منطقه شهری آتلانتا متکی است. ما برآورد اثر دسترسی حمل و نقل اتوبوس به فقر با استفاده از مدل های اثرات ثابت برای کنترل ویژگی های غیر قابل تعویض زمان. علاوه بر این، ما با استفاده از ترکیبی از رگرسیون متغیرهای ابزار، تجزیه و تحلیل زیر نمونه و تطابق نمره گرایش، چندین آزمون استحکام را انجام می دهیم. نتایج ما نشان می دهد که به طور متوسط ​​پس از کنترل ویژگی های محله، مراکز سرشماری با دسترسی بهتر به حمل و نقل عمومی اتوبوس، نسبتا بالا نسبت به خانوارهای کم درآمد - در هر دو شهر و حومه مرکزی دارند. بنابراین، سیاست هایی که دسترسی به ترانزیت را در مناطقی از دست رفته بهبود می بخشد، احتمالا فرصت های مسکونی برای فقرا را افزایش می دهد و نابرابری های فضایی را در مراکز شهری کاهش می دهد.