Slow aging in mammals-Lessons from African mole-rats and bats

به طور سنتی، مدل های پستانداران اصلی مورد استفاده در پژوهش پیری، موش و موش صحرایی بوده است، یعنی گونه های کوتاه مدت که به وضوح مکانیسم های نگهداری موثر برای نگه داشتن سما خود را در یک حالت کاربردی برای مدت زمان طولانی ندارند. تردید است که مکانیزم های زندگی گسترش یافته در این گونه گونه های کوتاه مدت، به اندازه کافی منعکس کننده تنوع مسیرهای طول عمر است که به طور طبیعی در پستانداران تکامل یافته است یا این که آنها برای گونه های طولانی مدت مانند انسان بسیار ارتباط دارند. بنابراین، برخی از مدل های مکمل و طولانی مدت پستانداران در طی 15-20 سال گذشته به عنوان تحقیقات پیری، به ویژه موش های نابالغ (و به میزان کم دیگر موش های صحرایی) و خفاش ها نیز معرفی شده اند. در اینجا، من خلاصه و مقایسهای از مهمترین نتایج مربوط به جنبههای مختلف پیری - استرس اکسیداتیو، هوموتازای مولکولی و ترمیم و غدد درون ریز - که از مطالعات با استفاده از این مدلهای جدید پستانداران از طول عمر بالا به دست آمده است، به دست آمده است. من استدلال می کنم که گنجاندن این مدل ها یک گام مهم به جلو بود، زیرا توجه محققان را به تغییرات جزئی نظریه های پیری پیرامون و چندین ویژگی که به نظر می رسد اجزای جهانی از طول عمر طولانی در پستانداران است، جلب کرد. با این حال، حتی در میان پستاندارانی که طول عمر بالا دارند، تفاوت قابل ملاحظهای در رابطه با سایر مکانیسمهای نامزدی وجود دارد که باید آنها را نیز مورد توجه قرار داد، در صورتی که از تعمیمات نامناسب اجتناب شود.