Pedestrian-oriented zoning is associated with reduced income and poverty disparities in adult active travel to work, United States

سفر فعال به کار می تواند دقیقه اضافی فعالیت بدنی روزانه را فراهم کند. در حالی که ادبیات به رابطه بین منطقه بندی، وضعیت عدالت، وضعیت اجتماعی و اقتصادی و فعالیت بدنی اشاره می کند، هیچ مطالعهای به طور کمی از این ارتباطات را مورد بررسی قرار نمی دهد. این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت که آیا تقسیم بندی ممکن است به کاهش هرگونه درآمد و نابرابری فقر در سفرهای فعال و انتقال حمل و نقل عمومی به کار کمک کند. محدوده تحقیق بین مه 2012 تا ژوئن 2015 انجام شد. اطلاعات مربوط به زون برای 3914 حوزه قضایی با 45.45٪ از جمعیت ایالات متحده در 471 جمعیت پرجمعیت ایالات متحده و 2 شهر محصور در 48 ایالت و ناحیه کلمبیا قرار گرفته است. (تجزیه و تحلیل حساسیت همچنین مناطق غیر قانونی را که در آن شهرداریها به طور کلی تحت پوشش ~ 72٪ از جمعیت ایالات متحده قرار گرفته است.) کدهای منطقه بندی برای ارزیابی جهت گیری عابر پیاده از کدهای منطقه بندی به دست آمده و ارزیابی شده است. استفاده از حمل ونقل عمومی، سفر فعال به محل کار، درآمد متوسط ​​خانوار و داده های فقر برای همه محدوده های مطالعه از برآوردهای جامعه آماری آمریکا 2010-2014 بدست آمده است. انجمن ها با استفاده از مدل های رگرسیون چند متغیری، کنترل جامعه شناسان جامعه، جمع آوری شده در شهرستان، با اشتباهات استاندارد قوی. ما متوجه شدیم که مقررات مربوط به تقسیم بندی عابر پیاده (بعنوان مثال، تقاطع های پیاده روی، پیاده روی دوچرخه سواری، اتصالات خیابانی، خطوط دوچرخه، پارکینگ دوچرخه و مقررات منطقه ای بیشتر) با کاهش درآمد و / یا تفاوت فقر در میزان استفاده از حمل و نقل عمومی همراه بوده است. سفر فعال به کار یافته های این مطالعه می تواند به اطلاع رسانی در زمینه همکاری های بین بخش های مختلف بین سلامت عمومی، برنامه ریزی، و زمینه های حمل و نقل در مورد منطقه بندی جهت جهت گیری عابر پیاده و سفر فعال است.