Explaining high-diversity death assemblages: Undersampling of the living community, out-of-habitat transport, time-averaging of rare taxa, and local extinction

مجموعه های بنیادی مولواسکان فرصت های منحصر به فردی برای درک الگوهای مناظر فضایی و زمانی تنوع زیستی ارائه می دهند. غنای گونه در پوسته موجود در سایت (به عنوان مثال جمع آوری مرگ) به طور معمول چندین بار بیشتر از مجموعه همپوشان زندگی است، که منعکس کننده تاریخ پیچیده سکونت، انتشار و تجزیه پس از مرگ است. ما از نمونه برداری های زمانی و فضایی با چگالی بالا (> 37000 نفر از 196 تاکسی) از یک زیستگاه شنی در نزدیکی ساحلی جنوب شرقی ساردینیا (ایتالیا، دریای مدیترانه) برای مطالعه عوامل موثر بر تفاوت در تنوع نسبی مجموعه های زندگی و مرگ. ما دریافتیم که مجموعه های مرگ در همه سایت ها بطور قابل توجهی متنوع تر از جوامع زنده (1.5-3.5 برابر بیشتر از تاکوس های زنده پس از استاندارد سازی اندازه نمونه)، با 78٪ از تمام تاکسون صرفا به عنوان پوسته های خالی بهبود یافت، توافق. با دقت فیلترینگ داده های خام و ترکیب آنها با اطلاعات زیستگاه استخراج شده از ادبیات، ما علل عمده این اختلاف نظر را تخفیف دادیم و اثرات فردی آنها را محاسبه کردیم. افزایش تنوع مرده ها نمی تواند به کم شمردن جمعیت زندگی منجر شود، بلکه به سه پدیده کاهش اهمیت منجر شده است: حمل و نقل پس از مرگ، بیرون زیستگاه غیرقانونی (57٪ از تاکسون های مرده فقط الوهیتون )، حضور متوسط ​​تاکسونهای بومی (40٪ از تاکسون های مرده) و تخلیه احتمالی محلی تعداد کمی از گونه ها (3٪ از تاکسون های مرده). رویکرد ما نشان می دهد که چگونه نتیجه گیری های اکولوژیکی بر پایه مجموعه های مرگ می تواند با محدود کردن تحلیلی به تاکسی بومی به طور واضح بهبود یابد و مشخص شود که چگونه پوسته مولکول باقی مانده می تواند برای ارائه اطلاعات در هر دو زمانبندی اکولوژیکی و تکاملی استفاده شود.