Evaluation of haemoglobin in blister fluid as an indicator of paediatric burn wound depth

ارزیابی اولیه و دقیق سوختگی ها برای اطلاع دادن به رژیم های درمان بیمار ضروری است. با این حال، این اولین گام مهم در عمل بالینی یک چالش برای پزشکان متخصص سوختگی در سراسر جهان باقی مانده است. در این راستا بیومارکرهای پروتئینی ابزار تشخیصی بالقوه برای کمک به تصدیق بالینی بالینی هستند. هموگلوبین آزاد گردش خون قبلا بعضی از وعده ها را به عنوان شاخصی از عمق سوختگی در مدل حیوانات حیوانی نشان داده است. با استفاده از مایع بلستر جمع آوری شده از بیماران مبتلا به سوختگی، میزان فراوانی هموگلوبین با استفاده از روش های نیمه کمی وسترن بلات و ایمونوسی اندازه گیری شد. اگر چه روند مشاهده شده که در آن میزان فراوانی هموگلوبین با شدت زخم افزایش یافته است، چندین نمونه بیمار از این روند به طور قابل توجهی منحرف شدند. علاوه بر این، مشخص شد که غلظت هموگلوبین به طور قابل توجهی کاهش می یابد زمانی که کل سلول، باقی مانده سلولی و ماتریکس فیبرین از سانتریفیوژ مایع تلطیف حذف می شود؛ گرچه رابطه با عمق هنوز وجود داشت. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که فراوانی هموگلوبین در مایع به شدت مربوط به زمان بین آسیب و جمع آوری نمونه و زمان مصرف مجدد اپیتلیالیزاسیون خود به خود است. فرض ما این است که قرار گرفتن در معرض طولانی مدت در محیط مایکروویو مایع تلطیف ممکن است منجر به افزایش فراوانی هموگلوبین به علت لیز شدن اریتروسیت و بهبود زخم تاخیر شود.