Should we all just stay home? Travel, out-of-home activities, and life satisfaction

چطور و چرا مسافرت به رضایت زندگی ما کمک می کند از واردات قابل توجه برای سیاست حمل و نقل و برنامه ریزی است. این مقاله تجربی از این رابطه با استفاده از داده های سنجش استفاده از زمان آمریکا استفاده می کند. این یافته می گوید که کنترل زمان های مربوط به جمعیت شناسی، جغرافیایی و زمانی، زمان سفر در روز به طور معناداری و مثبت با رضایت از زندگی مرتبط است. این رابطه کاهش یافته است، اما هنوز هم قابل توجه است، زمانی که مقدار زمان صرف شده در فعالیت های خارج از خانه کنترل شده است. زمان صرف دوچرخه سواری به شدت با رضایت بالاتر از زندگی ارتباط دارد، هرچند در بعضی مدل ها اهمیت دارد؛ زمان صرف راهپیمایی نیز کاملا مثبت است، گرچه این مهم نیست. با این حال، هر دو راه رفتن و دوچرخه سواری با رضایت زندگی مثبت و معنی دار می باشند، زمانی که صرف صرف دوچرخه سواری تفریحی و دوچرخهسواری می شود. رضایتمندی زندگی مثبت و معنی دار با زمان صرف سفر برای اهداف خوردن و نوشیدن، فعالیت های مذهبی، مشارکت داوطلبانه و بازی و تماشای ورزش است. زمان سفر نشان می دهد رابطه مثبت و مثبت با رضایت از زندگی در شهرهای کوچک و کوچک، اما در شهرستانها بزرگ، انجمن کاهش می یابد، و برای شهرهای بسیار بزرگ زمان سفر ممکن است در واقع با رضایت زندگی در ارتباط نیست. این ممکن است به دلیل هزینه های تراکم ترافیکی، که در شهرهای بزرگ بسیار زیاد است، باشد. در کل، در حالی که ارتباط بین رضایت از سفر و زندگی روشن است، داستان علی پیچیده است، با روابط مثبت که به طور بالقوه توسط (1) سفر توضیح داده می شود، به ما اجازه می دهد که به مقصد هایی که ما را خوشحال می کند، دسترسی داشته باشیم، (2) در حال انجام، و / یا (3) ذاتا شادتر مردم بیشتر احتمال سفر. به احتمال زیاد، همه این سه عامل در حال بازی هستند.