دانلود مقالات ISI درباره خوشحالی + ترجمه فارسی

خوشحالی، خرسندی یا شادی یک حالت روانی است که در آن فرد احساس عشق، لذت، خوشبختی یا شادی می‌کند. مسائل مختلفی همچون مسائل زیستی، روان شناختی یا دینی برای تعریف و دلیل خرسندی آورده شده‌است. دانشمندان دریافته‌اند که شادی و خوشحالی سبب تقویت سیستم دفاعی بدن و همچنین سیستم اعصاب انسان می‌شود. تحقیقات نشان داده‌است شادی رابطهٔ مستقیمی با مسائلی همچون روابط و تعاملات اجتماعی، وضعیت فرد از نظر داشتن شریک زندگی، کار، درآمد و حتی نزدیکی به انسان‌های شاد دارد. فیلسوفان و متفکران مذهبی شادی را واژه‌ای برای یکی زندگی خوب یا موفق و نه صرفاً یک احساس تعریف می‌کنند. بنابر برخی اطلاعات موجود که بر اساس دیدگاه مردم گردآوری شده‌اند، ایرانیان با جشن، بودن در کنار خانواده، مسافرت، پارک (امکانات اجتماعی)، پیروزی بر دیگران، پول‌دار بودن و سلامتی احساس شادی می‌کنند. در ایران یک نظرسنجی که توسط مؤسسه گالوپ در سال ۲۰۱۳ انجام شده حاکی از آن است که ایرانیان دومین مردم ناشاد در دنیا هستند. بنا به گزارش منتشر شده از این نظرسنجی، عراق نخستین کشور جهان در این فهرست است. بعد از عراق و ایران، کشورهای مصر، یونان و سوریه قرار دارند. در ایران فرهنگ غم و اندوه (ناشادی) از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود؛ ممکن است گاهی یک امتیاز مثبت به‌حساب آید و گاهی خندیدن و شادی نشانه جلف بودن تلقی می‌شود. این فرهنگ به سینما، تلویزیون، هنر و لطیفه‌های ایرانیان وارد شده‌است. شادی در دین‌ها آیین بودایی شادی موضوعی اصلی در تعالیم بودایی است. آیین یهودیت شادی در یهودیت یک عنصر مهم در خدمت به خداوند است. آیه کتاب مقدس "پروردگار را با خوشحالی پرستش می‌کند؛. "، شادی را در خدمت به خدا تأکید می‌کند. در اسلام شیعی شادی، فرح و سرور در آیات قرآن کتاب مقدس مسلمانان و روایات شیعه در هر دو مورد مثبت و منفی آمده‌است. گاهی خوشحالان و شادی کنندگان ظالم را از محبت خدا خارج می‌داند، و گاهی بر خلاف آن، مردم را به سرور و شادی امر می‌کند. گاهی شادی صفتی برای قارون و جهنمیان، و گاهی صفتی برای شهدا و بهشتیان به حساب آمده‌است. بنابراین، شادی و خوشحالی به تنهایی بد نیست بلکه به آن سفارش شده و سبب و علت شادی باعث خوب بودن یا بد بودن آن می‌شود. برای مثال، شادی که باعث تمسخر شود، شادیِ بد محسوب می‌شود و حرام است یا برخی روایت‌ها، به نتیجه شادی اشاره می‌کند و می‌آورد: «شخصی که باعث سرور مؤمن شود، دین و قرض او را ادا کند، طعامی به او دهد، ناراحتی اش را بزداید، و … در واقع خدا و رسول او را شاد کرده‌است. » البته اگر احساس شادی و شاد بودن، غیرارادی باشد، که هرچند دلیلِ آن ارادی است، اما به این خاطر که خودِ این احساس، بدون قصد برای انسان به وجود می‌آید، جزء اصل «مالایطیقون شده»، و زیرمجموعه حدیث رفع قرار می‌گیرد. و از جمله: «به وسوسه در آفرینش اندیشیدن»، و «رشک ورزیدن تا زمانی که بر زبان یا دست جاری نشود»، می‌شود که غیرارادی هستند؛ و در فقه اسلامی حرام و ممنوع نمی‌باشند. پس خُودِ شادی که می‌تواند تکلیف حرمت یا وجوب یا استحباب یا جواز داشته باشد، خوشحالی است که از درون انسان خارج شده باشد.