دانلود مقالات ISI دربارهروان رنجوری + ترجمه فارسی

روان رنجوری(به انگلیسی: Neuroticism) به عنوان تجربه عواطف منفی و پریشانی روانشناختی، تعریف شده است که شامل اضطراب، پرخاشگری، افسردگی و رفتار تکانشی و غیره است و در علم آسیب شناسی روانی مورد مطالعه قرار میگیرد. یک از صفات شخصیتی بنیادین است که با اضطراب، ترس، بدخلقی، نگرانی، حسادت، یاس، غیرت و احساس تنهایی شناخته می شود. واکنش افراد مبتلا به عوامل استرس زا ضعیف است و احتمال اینکه اوضاع عادی را تهدید آمیز و ناکامی های کوچک را به یاس شدید تعبیر کنند زیاد است. پیر ژانه روان شناس مشهور قرون ۲۰-۱۹ فرانسه، روان‌رنجوری یا نوروتیسیزم (Neuroticisim) را ضعف انرژی روانی دانسته‌است و چنین گفته‌است که «ناتوانی در تحقق بخشیدن به رفتارهایی که در دنیای بیرون اثر می‌گذارند. انسان روان‌رنجور، زمان خود را به انجام دادن رفتارهایی کم ارزش محدود می‌کند، به ویژه رفتارهایی که درونی شده‌اند. ناتوانی در انتخاب، به ویژه در هنگام تصمیم گیری یکی از عنصرهای اصلی روان‌رنجوری است. » اما در تفسیر دقیق و صریح جلوه‌های انسان نوروتیک، دشواری‌هایی وجود دارند. از دیدگاه روان شناسان بالینی باید ریشه‌های روان‌رنجوری را در تاریخ زندگی اشخاص و در احساس‌های ان‌ها جست و جو نمود. عقیده بیشتر روان شناسان این است که برای روان‌رنجوری نوعی امادگی ارثی لازم می‌باشد که همه رفتارهای شخص را در جهت این امادگی سوق و حرکت می‌دهد. در بین تمایلاتی که اشخاص روان‌رنجور نشان می‌دهند، می‌توانیم در درجه نخست به سختی انتخاب‌ها اشاره کرد که در رفتارهای کم اهمیت و موقعیت‌های بسیار مهم زندگی به یک اندازه جلوه گر می‌شود. در تضاد با آنچه گفته شد، می‌توانیم بگوییم در افراد نوروتیک، خشن بودن احساس‌ها، دقت بسیار زیاد و نوعی وسواس دیده می‌شود. آن‌ها در نتیجه‌گیری از رفتارها هم دشواری دارند که می‌تواند از اختلال در یکپارچگی کارها ناشی شود اصطلاح روان رنجوری، در قرن 18 برای توصیف دسته ای از اختلالات سامانه عصبی به کار گرفته شد، اما بعدها معنی این اصطلاح تغییر یافت و به عنوان اختلالات روانی و هیجانی ناشی از عوامل تنش زا شناخته شد. در سال¬های اخیر، این اختلال به عنوان یک اختلال بیولوژِیکی شناخته شده است. روان رنجوری درست نقطه مقابل پایداری هیجانی یا ثبات عاطفی، دلالت بر تجربه هیجانات منفی دارد. افراد روان رنجور تجربه زیادی در هیجانهایی مثل اضطراب‌، خشم یا افسردگی دارند. اما ظاهراً ورزیدگی متعددی دراین هیجانات کسب نموده اند. این صفت در واقع به توانایی فرد در تحمل استرس مربوط می شود. روان رنجورها دارای ثبات عاطفی پایین، نگران، عصبی، مایوس، ناامید، دارای استرس، خجالتی، آسیب پذیر و شتابزده هستند. آنها عموماً نگرش منفی به کار و محیط زندگی خود دارند. البته ممکن است در کارها و تصمیم گیری های گروهی تاثیر و نفوذ هشدار دهنده داشته باشند که آنهم ناشی از بیان جنبه های منفی تصمیم هاست و افراد روان رنجور در دیدن آن تواناتر هستند. روان رنجوری، دسته ای از بیماریهای روانی است که هستۀ اصلی و اساسی آن را عاطفه منفی تشکیل می-دهد. افراد روان رنجور، دارای علائمی نظیر ترس، غم، خشم، احساس گناه بوده و برخوردار از ویژگی هایی نظیر؛ اضطراب، نگرانی بیش از حد، بدبینی واعتماد به نفس پایین و غیره هستند. لذا هیجان های منفی، شاخص روان رنجوری است و هر چقدر فردی کمتر دارای این خصلت باشد، معنای بیشتری در زندگی اش احساس می کند. روان رنجوری، اختلال روانی خفیفی است که فرد مبتلا به آن، از حل و فصل اضطراب ها و تعارض های خود ناتوان است و دچار برخی نشانه های بیمارگونه مانند وسواس، افسردگی و اضطراب میشود. به اعتقاد روانکاوان، روان رنجوری به دلیل اضطراب ضمیر ناخود آگاه فرد است. این اختلال با یک یا چند نشانه، موجب ناراحتی بیمار شده و از طرف وی و دیگران غیر منطقی و نامقبول است