دانلود مقالات ISI درباره تصویر بدن + ترجمه فارسی

تصویر بدنی به معنی درک و احساسی است که فرد از زیبایی و کشش جنسی بدن خودش دارد. عبارت تصویر بدنی اولین بار در کتاب ظاهر و تمثال بدن انسان نوشته پاول شیلدر، متخصص مغز و اعصاب اتریشی در سال ۱۹۳۵ عنوان شد. جامعه انسانی در تمامی دوران‌ها جایگاه ویژه ای برای زیبایی بدن انسان قایل بوده‌است، اما دیدگاهی که فرد درمورد بدنش دارد ممکن است مطابق با استانداردهای جامعه نباشد. این احساس درونی از بدو تولد شروع شده و روشهای تربیتی اعمال شده بر کودک تاثیر بسزایی بر آن دارند. در کودکانی که ارتباط گرم و امنی با دیگران و محیط شان دارند تصویر بدنی مناسب تری شکل می گیرد. در سالهای بعدی تصویر بدن مثبت وابسته به تجارب جابجایی و تحرک و کنترل بدن در محیط است. تصویر بدنی، مفهوم بدنbody concept) )و طرحواره بدنی همگی اجزای آگاهی بدنی body awareness) )هستند. سطح بالاتر تصویر بدنی بواسطه الگوهای حرکتی و برتری جانبی و عملکرد طرفی و جهت یابی (directionality) ایجاد می شوند. کودک به دو طریق تصویر بدن را شکل می دهد. به نظر میرسد در حرکات مختلف فیزیکی و وضعیت های مختلف بدنی و توجه به بدن و صورت دیگران تصویر بدنی را بنیان می گذارد. در سنین 1 تا2 سالگی بازی های حسی حرکتی نقش اصلی را در ایجاد تصویر بدن دارند( دویدن، غلت زدن، ور رفتن با اشیا، کشیدن و هل دادن و پرت کردن اشیا و. . ) در کنار آن واکنش والدین به کودک و اینکه مانع اند یا مشوق، باعث ایجاد اولین پایه های تصویر بدن و اعتماد به نفس می شود. بازی های حرکتی در تمام سالهای کودکی حاوی تحریکات بدنی مفید برای ایجاد تصویر بدن هستند. با افزایش سن کودک این بازی ها رشد یافته تر و پیچیده تر می شوند. کودک در این بازی ها از کارکردهای بدنش و موقعیت بدنش در فضا آگاه میشود. موفقیت در این بازی ها در ایجاد تصویر مثبت از خود بسیار حائز اهمیت است. بازخوردی که کودک از جایجایی و تحرکش در محیط از اطرافیان می گیرد در ارتقاء یا اختلال در تصویر بدن بسیار مهم است. اگر با اولین دویدن کودک مادر دنبالش بدود یا دائم بگوید مواظب باش کودک حس میکند دست به کار خطر ناکی زده است. اگر با دستکاری های ساده کودک در محیط مخالفت شود،کودک از تجربه های جالب و حیاتی باز مانده و در ضمن حس می کند در محیط نا امنی قرار گرفته است. اختلال تصویر بدن: اختلال در تصویر بدن زمانی است که کودک از اندازه، شکل و محل و نحوه اتصال اعضای بدن بهم و کارکردهای اندامها آگاهی ندارد. در کنار آن از لحاظ عاطفی خود را پایین تر و ناتوانتر از سایر همسالان می داند. هنگامی که کودک نمی تواند از بدنش به نحو کارایی استفاده کند، لذا احساس درونی از فرد فعال و لایق در او ایجاد نمی شود. این ناتوانی در استفاده موثر از بدن به دو دلیل کلی می تواند ایجاد شود یکی اختلالاتی که در روند رشد حرکتی کودک ایجاد شده اند مانند فلج مغزی، بیش فعالی، اختلال هماهنگی رشدی، و. . یا به دلیل روشهای تربیتی اعمال شده برکودک مانند آنچه در خانواده های overprotective رخ میدهد. این خانواده ها آنقدر کودک را از تحرک و دستکاری محیط باز می دارند که گاه در فرم شدید منجر به خام حرکتی clumsiness) ) می شوند.