دانلود مقالات ISI درباره اختلال شناختی خفیف + ترجمه فارسی

اختلال شناختی خفیف یا MCI، یک مرحله بینابینی بین تحلیل شناختی طبیعی سالخوردگی و اختلال شناختی حاد حاصل از زوال عقلی‌ست. این اختلال شامل مشکلات شدیدتر از حالت معمول انتظار رونده از سالخوردگی در حافظه، تکلم، تفکر و قضاوت است. در صورت ابتلا به MCI فرد متوجه تحلیل حافظه و عملکرد فکری خود خواهد شد؛ اعضای خانواده و دوستان نیز به تغییراتی در فرد پی خواهند برد. اما شدت مشکلات حاصل از این اختلال به اندازه‌ای نیست که فرد را از انجام فعالیت‌های روزانه‌اش ساقط کند. اختلال شناختی خفیف، خطر ابتلا به دمانس حاصل از آلزایمر و اختلالات نورولوژیکی دیگر را افزایش می‌دهد؛ اما اختلال برخی مبتلایان شدت نمی‌یابد و برخی نیز در نهایت بهبود خواهند یافت. علائم: عبارت اختلال شناختی خفیف یا MCI بیانگر مجموعه ای از علائم می باشد و نه یک بیماری. فرد مبتلا به MCI دچار یک یا چند مشکل زیر می شود: حافظه: به عنوان مثال رویدادهای اخیر را فراموش کرده یا یک سوال را تکرار می کند. مشکل در برنامه ریزی یا حل مشکل: به عنوان مثال در فکر کردن به مسائل دچار مشکل می شود. توجه: به راحتی دچار حواس پرتی می شود. زبان: زمان زیادی طول می کشد تا در صحبت های خود لغت مناسب را پیدا کند. درک بصری: در تشخیص اشیا در حالت سه بعدی، تشخیص فاصله و مسیر یابی پله ها دچار مشکل می شود. این علائم توسط اطرافیان بیمار قابل تشخیص می باشند. فرد مبتلا به MCI با وجود این تغییرات دچار مشکلاتی می شود یا برای انجام برخی کارهای روزانه نیاز به کمک خواهد داشت (به عنوان مثال پرداخت صورتحساب، مصرف دارو یا رانندگی). با این حال MCI منجر به بروز مشکلات جدی در زندگی روزانه نمی شود. اگر تغییرات تاثیر جدی و مهمی بر روی زندگی فرد گذاشتند، مشکل بروز کرده ممکن است زوال عقل باشد. اکثر افراد سالم با افزایش سن دچار کاهش در توانایی های ذهنی می شوند که بخشی از فرایند بالا رفتن سن محسوب می شود. به عنوان مثال با افزایش سن طبیعی است که به خاطر آوردن مسیرها و برخی لغات نیاز به کمی فکر کردن دارد. ، اما گم شدن در مسیرها و مکان های آشنا یا فراموش کردن نام اقوام نزدیک زیاد طبیعی نیست. درمان: مؤثرترین درمان برای این اضطراب این است که بیمار از فعالیت‌هائی که باعث برانگیخته شدن اضطراب می‌شوند، دوری کند. برای مثال، ترک کردن شغلی که فرای توانائی شناختی بیمار است می‌تواند استرس روزانه و تحقیر شدن را از بین ببرد. این مسئله همچنین می‌تواند، دست‌کم به‌طور موقت، مشکلات بیمار را از بین ببرد، زیرا بیمارانی که در این مرحله هستند در انجام دادن اعمال معمول زندگی روزمره مشکلی ندارند. کارآئی و سودمندی مهارکننده‌های کولین استراز مانند دونپزیل (donepezil) در این افراد در دست بررسی می‌باشد. پیشگیری: امروزه اعتقاد بر این است که هزاران سلول مغزی به طور روزانه به وجود می آیند. مهم این است که بتوان این سلولها را زنده نگه داشت. برای اینکار باید ورزش هوازی مثل یک پیاده روی 30 دقیقه ای روزانه شاد و سرحال انجام داد؛ تقویت عضلات، خوردن سالمون و سایر ماهی های چرب، و جلوگیری از چاق شدن، استرس های مزمن و محرومیت از خواب، کمبود ویتامین ب و مصرف زیاد الکل. ضربه های وارده به سر در سنین پایین،حتی اگر شدید نباشند می تواند درسالهای آینده موجب کاهش حافظه شوند. بازیکنان حرفه ای فوتبال 19 بار بیشتر در معرض بیماری های مرتبط با حافظه هستند. آلزایمر در سالمندانی که سابقه آسیب به سر داشته اند چهار برابر شایعتر است. حوادث ناشی از سقوط شانس ابتلا به کاهش حافظه را در سالمندان طی پنج سال بعد از آن دو برابر می کند. بنابر این کمربند ایمنی را ببندید، کلاه ایمنی بر سر بگذارید محل زندگی خود را از نظر سقوط ایمن کنید و خطر را به جان نخرید.