Men's experiences of early life trauma and pathways into long-term homelessness

مطالعات قبلی که ارتباط بین آسیب های دوران کودکی و بی خانمانی را مورد بررسی قرار داده اند نشان می دهد که حوادث آسیب دیده می توانند منجر به بی اعتمادی نسبت به بازماندگان روابط و نهادهای بین فردی، بی خانمانی طولانی و سلامت ضعیف و نتایج اجتماعی شوند. اکثریت این ادبیات به اطلاعات کمی کمک می کند و به بررسی تجربیات شخصی از آسیب های دوران کودکی نمی پردازد، که در گذشته بر وضعیت مسکن تأثیر گذاشته است. مصاحبه های نیمه ساخت یافته و کیفی با 25 مرد زندگی در یک منطقه شهری در انتاریو انجام شد که بیش از 30 شب پیاپی در یک پناهگاه اضطراری طی دوره های مسکن خود صرف کرده اند. در طول تجزیه و تحلیل داده ها، مشاهده شد که همه مردان در بعضی از دوران نوعی آسیب دیدگی یا بی توجهی را تجربه کرده اند که به ورود آنها به بی خانمان کمک می کند. با استفاده از یک رویکرد مطالعه موردی، سه مسیر ورود به بی خانمانی بلند مدت توصیف می شود: 1) جوانان؛ 2) در حال ظهور یا زود رسیدن؛ و 3) بزرگسالی متوسط. شرکت کنندگان در دوران رشدی که در ابتدا به بی خانمان وارد شدند، به مسیرها طبقه بندی می شوند. این یافته ها برای سیاست گذاران و ارائه دهندگان خدمات، به عنوان نقاط مداخله کلیدی شناسایی شده است. ایجاد مداخلات موثر در زمینه بحران هایی که در این زمینه ها تجربه می شود می تواند پیشگیری از بی خانمان در طول زندگی باشد.