Educating which creativity?

این مقاله به بررسی ساخت و ساز اجتماعی فرهنگی خلاقیت می پردازد و نشان می دهد که در مورد چگونگی شناخت و آموزش پتانسیل خلاقانه، آن را بیان می کند. بر پایه تحلیل تاریخی خلاقیت و مفاهیم مرتبط، مانند نابغه و استعداد، از دوران باستان، من سه روش نمونه اولیه برای تعریف خلاقیت را شناسایی می کنم. اولین و رایج ترین آن، ادامه میراث رنسانس و رمانتیسیسم، خلاقیت را با هنر مرتبط می کند و بر بیان خود، اصالت و تفکر واگرا تأکید می کند. دومین، مربوط به آرمان های روشنگری، خلاقیت را با علم و کشف متصل می کند و جنبه های کاربردی و حل مسئله را به جلو می برد. آخرین باری نیست که بعد از مدرنیته استعاره های جدیدی را برای خلاقیت پیشرفت می کند و ما را مجبور می کند پویایی زندگی روزمره خود را دوباره درک کنیم. یکی از آنها از صنعتگران است، آماده ترکیب و مطابقت، برای آزمایش و تفکر در مورد نقش سنت و عادت در خلاقیت. هر یک از این موقعیتهای پارادایمی - هنرمند، مخترع و صنعتگران - روابط متقابل بین خلاقیت و جامعه را پیشنهاد می کنند و پیامدهای عمیقی را برای خلاقیت در آموزش و پرورش و فراتر از آن پیدا می کنند.