Rethinking avoidance: Toward a balanced approach to avoidance in treating anxiety disorders

اجتناب به طور معمول به عنوان یک رفتار رفتاری ناسازگارانه به ترس و اضطراب بیش از حد محسوب می شود و منجر به حفظ اختلالات اضطرابی می شود. قرار گرفتن در معرض یک عنصر اصلی از درمان شناختی-رفتاری برای اختلالات اضطرابی است. یکی از جنبه های مهم این درمان تکرار و در معرض طولانی مدت در معرض تهدید است، در حالیکه بیماران از استفاده از استراتژی های اجتناب از قبیل فرار یا رفتارهای ایمنی دلسرد نمی شوند. ابتدا نقش یادگیری اجتناب در توسعه و نگهداری اختلالات اضطرابی، از جمله بینش مهم از ادبیات علوم اعصاب، بازبینی می شود. بعد، ما هر دو جنبه منفی و مثبت اجتناب از مداخلات درمانی را در نظر خواهیم گرفت. در نهایت، ما از اجتناب از انطباق در قرار گرفتن در معرض درمان اختلالات اضطرابی استفاده خواهیم کرد. ما استدلال خواهیم کرد که مواردی وجود دارد که رفتارهای اجتناب ناپذیر می توانند به عنوان راهکارهای مقابله موثر برای افزایش درک فرد از کنترل بر محیط زیست و تهدید بالقوه عمل کنند. ما نتیجه می گیریم که رفتارهای اجتناب می تواند یک عامل ارزشمندی درمانی باشد که بسته به عملکرد این رفتارها باشد.