Synchronization to auditory and visual rhythms in hearing and deaf individuals

عدم تقارن قابل توجه در پردازش سنسور حرکتی انسان این است که انسانها حرکات را به صدای ریتمیک با دقت بیشتری نسبت به محرک های بصری معادل هم زمان (به عنوان مثال شنوایی در برابر مترونوم چشمک زن چشمگیر) هماهنگ می کنند. به طور سنتی، این یافته فکر می کند که یک تفاوت اساسی در شنوایی در مقابل پردازش تصویری، یعنی پردازش برتر زمانی توسط سیستم شنوایی و / یا اتصال ممتاز بین سیستم های شنوایی و موتور، منعکس می شود. مشخص نیست که آیا این نامتقارن یک نتیجه ناگزیر از سازمان مغز است یا اینکه آیا می توان آن را تغییر داد (یا حتی از بین بردن) با ویژگی های تحریک کننده یا تجربه. با توجه به ویژگی های محرک، متوجه شدیم که یک محرک بصری در حال حرکت (یک تصویر خاموش از یک توپ تندرست با یک نقطه برخورد متمایز در کف) قادر به هماهنگ سازی تقریبا به اندازه دقیق صدا در شرکت کنندگان شنوایی بود. برای مطالعه نقش تجربه، ما هماهنگ سازی را به فلانانس مترونوم در شنوایی و افراد عمیقا ناشنوا مقایسه کردیم. افراد ناشنوا بهتر از شنیدن افراد در هنگام هماهنگ شدن با فلاش های بصری انجام می شوند، و این نشان می دهد که ارتجاع متقابل، توانایی همگام سازی با محرک های موقت بصری را افزایش می دهد. علاوه بر این، هنگامی که ناشنوایان (اما شنوایی) افراد با توپ تندرست هماهنگ می شوند، الگوهای بهره برداری آنها نشان می دهد که زمان بندی بصری ممکن است به مکانیسم های ادراک ضربات بالاتر برای افراد ناشنوا دسترسی داشته باشد. این نتایج نشان می دهد که مزیت شنوایی در هماهنگ سازی ریتمیک بیشتر وابسته به تجربه و محرک است که قبلا گزارش شده است.