Testing the effects of a disgust placebo with eye tracking

تحقیقات قبلی نشان داد که یک دارونما انحرافی (قرص بی هوازی با پیشنهاد کلامی از تسکین انزجار) موجب کاهش فعال شدن قشر بینایی در طی مشاهده تصاویر ناخوشایندی شد. به منظور بررسی اینکه آیا این اثر تنظیم عاطفی اتوماتیک با تغییرات اسکن تصویر تغییر یافته در تصاویر مرتبط بود، ما دو آزمایش ردیابی چشم را انجام دادیم. در اولین مطالعه، 23 زن طرح تجدیدنظر را طی کردند که طی آن آنها به صورت غیرمستقیم تصاویری را که حاوی موارد منفذ، ترس، موارد خنثی و فراکتالهای هر دو با و بدون دارونما هستند را مشاهده کردند. پلاسبو موجب کاهش قابل ملاحظه ای در انزجار با تجربه شد. اگر چه هیچ یک از پارامترهای حرکتی ضبط شده (تعداد ضایعات، مدت زمان ثابت، دامنه ساکاد، سرعت چشمک زدن) تغییرات مربوط به پلاسبو را نشان نداد، اثرات پلاسبو با استفاده از تجزیه و تحلیل الگوهای ثابت فضایی پیشنهاد شد. در مطالعه دوم، که بر روی تمرکز تمرکز توجه (توجه) تمرکز داشت، 46 زن به دو تصویر نگاه کردند که در کنار یکدیگر روی صفحه نمایش داده می شد. این جفت های تصویر (بی طرف و خنثی، خنثی خنثی) هنگامی که یک بار بدون یک دارونما مشاهده شد. پلاسبو دوباره کاهش قابل توجهی از انگیختگی تجربه کرد و باعث افزایش تعداد فیکسچرها برای براندازی تصاویر شد. این تغییر ممکن است منعکس کننده تمایل بیشتر شرکت کنندگان برای مشاهده این محرک ها در زمان دارونما باشد.