Evidence for two distinct sleep-related long-term memory consolidation processes

مطالعات متعددی اثر خواب شبانه را بر تثبیت حافظه بررسی می کند، اما اندکی از این مقیاس کوتاه مدت برای آزمایش اثرات طولانی مدت خواب بر روی حافظه، فراتر می رود. ما اثرات طولانی مدت خواب را بر کارهای حافظه معمولی بررسی کردیم. در طول ساعت های پس از یادگیری، شرکت کنندگان خوابیدند و یا بیدار می شدند. در مقایسه با مدت زمان 6 روزه، عملکرد یادآوری را بین مدت زمان خواب و خواب مقایسه کردیم. عملکرد در دو روش متمایز توسعه می یابد. زوج کلمه، هجا، و دنباله یاددهی حرکتی از زمان خواب بعد از کدگذاری، در مقایسه با بیداری روزانه یا شبانه، از خواب در طول روز استفاده می شود. با این حال، عملکرد بعد از شب خواب بعد از خواب دوباره بهبود می یابد، به طوری که هیچ اثر پایدار خواب را مشاهده نکنیم. محرومیت از خواب قبل از فراخوانی عملکرد را مختل نمی کند. بنابراین، خستگی نمی تواند به اندازه کافی فقدان اثرات درازمدت را توضیح دهد. ما پیشنهاد می کنیم که هیپوکامپ ممکن است در حین فاصله نگهداری به عنوان یک بافر عمل کند و در زمان تأخیر خواب رخ دهد. در مقابل، یک تابع ردیابی آینه غیر هیپوکامپ به طور قابل توجهی از خواب، حتی پس از یک تاخیر 4 روزه، از جمله خواب بهبودی، به طور قابل توجهی منفی است. این نشان می دهد که تفکیک بین دو مکانیسم تثبیت مرتبط با خواب، که می تواند بر فرآیندهای مجزا متمایز متکی باشد.