The dimensionalities of lesion-deficit mapping

نقشه برداری ضعف-کسری باقی مانده ترین روش برای عملکرد محلی در مغز انسان است. به عنوان بالاترین دادگاه تجدید نظر که در آن تئوری های رقابتی از درگیری های مغزی اختلاف، آن را باید به سخت ترین استانداردهای استنباط برگزار می شود. اگر چه در ابتدا ظرافت قابل انتقال است، چارچوب آماری تودهای یکپارچه که از طریق تصویربرداری کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد، به طور قابل ملاحظهای از لحاظ تئوری و تجربی به وظیفه ای مناسب است. دشواری بحرانی با دست زدن به اندازه ذاتی جزئیات داده هاست. ناپذیری مفهومی و پیچیدگی محاسباتی باعث می شود که نقشه گیرنده های ضایعات و کسری حساب کننده، دو مجموعه متمایز تعاملات آناتومیک را نادیده بگیرند: بین مناطقی که یکپارچه شده توسط عملکرد و بین مناطق متصل به الگوی طبیعی آسیب های آسیب شناسی است. اگرچه هر دو از طیف وسیعی از تجزیه و تحلیل چند بعدی چند بعدی استفاده می کنند، پیامدهای نادیده گرفتن آنها کاملا متفاوت است. سابق، تصویری از آناتومی کارکردی را که در عین حال به طور واقعی به واقعیت اعتقاد دارد، سفید می کند و درهم می شکند. دومی می تواند آن را فراتر از همه تشخیص دهد. به نظر می رسد که زمینه ادامه پیدا کند تا به روش های توده ای یکنواخت برسد، نشان می دهد که مشکل دوم با اولی اشتباه شناسایی شده است و تمایز آنها مستلزم دقت است. علاوه بر این استدلال می کنیم که اثرات ناشی از تعاملات مبتنی بر ضایعه نه تنها به مکان های تشریحی بستگی دارد، بلکه به ناچار مدل های پیش بینی کننده عملکردی مانند آنهایی را که برای پیش آگهی بالینی استفاده می شوند را تجزیه می کنند. در نهایت، ما پیشنهاد می کنیم که در مورد ضایعه-نقشه برداری با مدل سازی شبیه سازی داده های ضایعات، معایب زیادی را بدست آوریم تا مشکلات اساسی در بالا از داده های آزمایشی خود قرار بگیرند.