“That wasn't really a place to worry about diabetes”: Housing access and diabetes self-management among low-income adults

فقدان دسترسی مسکن مقرون به صرفه یک مشکل مهم و رو به رشد برای خانوارهای کم درآمد در ایالات متحده است و این چالش های مسکن می تواند مانع مدیریت بیماری های مزمن مانند دیابت نوع 2 شود. در این مطالعه کیفی، ما بررسی کردیم که چگونه چالش های مسکن و مسکن سبب رفتارهای خودمراقبتی دیابت می شود. ما مصاحبه های نیمه ساخت یافته ای را با 40 نفر از ساکنان کم درآمد یک شهر ایالات متحده آمریکا، نیوهیون، کانکتیکات انجام دادیم که تشخیص دیابت نوع 2 داشتند و یا برای مسکن یارانه ای مشغول به زندگی بودند. ما نمونه ای هدفمند برای نمونه گنجاندن تجربیات مسکن (یارانه، بی نظیر، بی خانمان) و رژیم های درمان گنجانده ایم. ما داده ها را با استفاده از تکنیک های تئوری پایه ای از برنامه نویسی القایی و نوشتن یادداشت تجزیه و تحلیل کردیم. یافته های ما نشان می دهد که راه های متعددی که دسترسی به مسکن می تواند بر خودمراقبتی دیابت تأثیر بگذارد و پیامدهای آن برای سطوح قند خون و عوارض بعدی باشد. به طور خاص، ما راه هایی را بیان می کنیم که دسترسی مسکن بر توانایی های شرکت کنندگان تأثیر می گذارد: 1) اولویت مراقبت از دیابت، 2) ایجاد و حفظ روشی دیابت، 3) هزینه های مرتبط با دیابت. با هم، یافته های ما نشان می دهد چطور چالش های مسکن هزینه های پیروی از رژیم های مدیریت دیابت را افزایش می دهد، به طوری که افرادی که در معرض نابسامانی قرار دارند، باید سرمایه گذاری و قربانی بیشتری برای نتایج مشابه داشته باشند. یافته های ما نشان می دهد که دسترسی به مسکن مقرون به صرفه بهبود یافته ممکن است فرصتی برای بهبود نتایج و کاهش تفاوت های اجتماعی و اقتصادی در میان افراد مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.