Self-reported morbidity and health service utilization in rural Tamil Nadu, India

در تامیل نادو، هند، پیشرفت هایی در زمینه توسعه یک سیستم مراقبت بهداشتی با کیفیت بالا و همه جانبه صورت گرفته است. با این حال، برخی از ساکنان روستایی همچنان با موانع مهمی در دستیابی به مراقبت های بهداشتی مواجه هستند. هدف اصلی این مطالعه، بررسی میزان مرگ و میر خود گزارش شده، سواد بهداشتی، ترجیحات مراقبت های بهداشتی، بهره برداری و تجربیات برای شناسایی زمینه های اولویت برای سیاست ها و برنامه های بهداشتی دولت است. بر اساس 66 مصاحبه نیمه ساخت یافته و 300 نظرسنجی خانوار (از جمله 1693 نفر) که در 26 روستای روستایی در ولسوالی کریشانیجی تامیل نادو اداره شده است، یافته های ما نشان داد که شایع بودن شرایط سلامت عمومی خود، 22.3٪ بوده است. بارهای زیادی از بیماری های غیر قابل انتقال و مزمن وجود داشت و شایع ترین عوارض عمده این موارد عبارت بودند از: مشکلات بافت همبند (7.6٪)، سیستم عصبی و بیماری های عضلانی (5.0٪) و بیماری های گردش خون و تنفسی (2.5٪). افزایش سن و کاهش سطح تحصیلات با احتمال بیشتر گزارش بیشتر بیماری ها همراه بود. سطح پایین سوادآموزی درمانی باعث شد که افراد فقط به دنبال مراقبت از درد باشند که با فعالیت های روزمره مانع شوند. به همین ترتیب، رفتارهای سلامت افراد به این بستگی داشت که کدام استراتژی، سریعترین بازگشت به کار با استفاده از حداقل منابع را به دنبال داشته باشد. اگرچه تسهیلات دولتی رایج ترین نقطه دسترسی به مراقبت های بهداشتی بودند، اما آنها اعتماد نداشتند؛ 48.8٪ و 19.2٪ از پاسخ دهندگان، پروتکل های درمان نامناسب و فساد را به ترتیب در امکانات عمومی درک می کنند. در مقابل، 93.3٪ از پاسخ دهندگان هزینه های درمان بالا را مانع اصلی دسترسی به امکانات خصوصی دانستند. نتایج ما نشان می دهد که پرداختن به بیماری های مزمن و غیر قابل انتقال بیماری در میان جمعیت های روستایی در این زمینه نیازمند سیاست های بهداشتی و برنامه های روستایی است که به سواد بهداشتی پایین و مسائل مربوط به دسترسی و پذیرش خدمات بهداشتی درمانی پرداخت می شود.