Concussion under-reporting and pressure from coaches, teammates, fans, and parents

با توجه به تعداد جوانان، نوجوانان و ورزشکاران بالغ در حال ظهور که در ورزش های ارتباطی یا برخوردی مشارکت می کنند، فشارهای شدید سلامت عمومی به شدت تحت تأثیر قرار می گیرد. ورزشکارانی که نمیتوانند علائم یک ضربه مغزی مشکوک را گزارش کنند و ادامه بازی را ادامه دهند، در معرض خطر علائم بدتر شده و عواقب ناگواری بالقوه فاجعه آمیز هستند، در صورتی که در طول این دوره آسیب دیده، تأثیر دیگری داشته باشد. شناختن اینکه چرا ورزشکارها علائم خود را گزارش نمی دهند یا برای ارزیابی استراتژی های موثر برای کاهش خطر ضروری هستند، بسیار مهم است. نظریه های روان شناختی و چارچوب هایی که صراحتا متن را به عنوان یک منبع انتظار در مورد نتایج گزارش و به عنوان منبع تقویت رفتاری در نظر می گیرند، در شکل گیری این مشکل مفید هستند. در این تحقیق، فشارهای ناشی از تمرینات ورزشکاران پس از یک ضربه، از مربیان، هم تیمی ها، والدین و طرفداران، به دست می آید و این که چگونه این فشار، هم به طور مستقل و هم به عنوان یک سیستم در ارتباط با آینده قصد گزارش تصادف آینده، ارزیابی می شود. شرکت کنندگان در این مطالعه 328 ورزشکار مرد و زن از 19 تیم در چهار ورزشگاه در شمال شرقی ایالات متحده در یکی از هفت ورزش (فوتبال، لاکراس، بسکتبال، سافتبال، بیس بال، والیبال، هاکی روی زمین) شرکت کردند. نتایج نشان داد که بیش از یک چهارم نمونه، فشار از حداقل یک منبع را تجربه کرده است تا بازی پس از یک ضربه در طول سال گذشته ادامه یابد. نتایج یک مدل مخلوط غربالگری پنهان نشان داد که ورزشکاران که از هر چهار منبع اندازه گیری شده با فشار مواجه بودند، به احتمال زیاد قصد ادامه بازی در آینده را داشتند، نسبت به ورزشکاران که از منابع مختلف تحت فشار قرار نگرفته بودند یا تنها فشار مربیان و هم تیمی ها این یافته ها اهمیت طراحی مداخلات را در بر می گیرد که سیستم را در بر می گیرد که در آن ورزشکاران تصمیم گیری در مورد گزارش تصادف، از جمله والدین ورزشکاران را تصویب می کنند، به جای تمرکز صرفا بر تغییر اصلاحات گزارش های فردی.