Rapid response: Email, immediacy, and medical humanitarianism in Aceh, Indonesia

پس از بیش از 20 سال از اختلافات جدایی طلبانه، جنبش آزاد آچه و دولت اندونزی در ماه آگوست 2005، تنها هشت ماه پس از سونامی اقیانوس هند، جوامع ساحلی آچه را ویران کرد. این مقاله یک مطالعه موردی بشردوستانه پزشکی را براساس داده های قوم شناسی که در طول سال های 2005 تا 2007 به منظور کمک به سازمان های بزرگ کمک در آتلانتیک پس از جنگ به سر می برد، ارائه می دهد. در دسامبر 2005، این سازمان با اولین آزمایش توانایی های پزشکی و مذاکره خود برای ارائه روانپزشکی مواجه شد. مراقبت از یک زندانی سیاسی اخیرا متعهد شده که رفتار ناپایدار آن پس از بازگشت به خانه منجر به دستگیری دوباره و بازداشت او در یک ایستگاه پلیس منطقه شد. من دو رویکرد روش شناختی - یک تحلیل محتوا قوم نگاری از آرشیو ایمیل آژانس و مشاهدات مبتنی بر زمینه را بر عهده دارد - برای بازنویسی نسخه های متمایز روایت رویداد. من از این کنتراست برای نشان دادن و انتقاد از ضرورت انسانی که صنعت را مشخص می کند، نقد می کنم. بی اعتمادی به عنوان یک ضرورت فوری اخلاقی برای کمک به یک بحران و یک نوع میانجیگری که به نظر می رسد پروژه انتقال بی نظیر و شفاف محتوا را بررسی می کند، مورد بررسی قرار می گیرد. من استدلال می کنم که حس فوری که توسط ایمیل ارائه می شود، مقررات و مقررات انساندوستانه را افزایش می دهد و هزینه های بازیگران نخبگان انسانی را از چارچوب محلی و اخلاقی خلاصه می کند. در نتیجه، مدیریت و میانجیگری این پرونده روانپزشکی از طریق ایمیل یک مدل بوروکراتیک از مراقبت را فراهم کرد که به دلیل شرایط پیچیده بی ثباتی سیاسی و پزشکی در سطح زمین، ناکام ماند.