General practitioners' management of the long-term sick role

در این مقاله، از روش های تحقیق کیفی برای بررسی نقش پزشکان عمومی در مدیریت عدم حضور طولانی مدت بیماری استفاده می کنیم. به منظور کشف دیدگاه های همه عوامل اصلی تحت تاثیر اقدامات پزشکان عمومی، یک رویکرد مطالعه موردی با تمرکز بر یک بخش استخدام خاص، خدمات بهداشت عمومی، پذیرفته می شود. نقش پزشکان خانواده از دیدگاه مدیران خدمات بهداشتی، پزشکان بهداشت حرفه ای، کارمندان / بیماران و پزشکان عمومی دیده می شود. استدلال ما، به لحاظ نظری از مدل تالکات پارسونز از مشارکت پزشکی در نقش بیمار، همراه با مفهوم سازی های بعدی از نقش اجتماعی و موقعیت پزشکان است. مصاحبه های نیمه ساختار یافته و سه مصاحبه گروهی در سه سال گذشته و در سه اعتبار بهداشتی و مراقبت های اجتماعی در ایرلند شمالی بین سال های 2010 تا 2012 صورت گرفت. در میان پاسخ دهندگان، مصاحبه های عمومی انجام شد که پزشکان عمومی نسبت به ترجیحات و نیازهای بیمارانشان اهمیت بیشتری داده اند. آنها بر اساس الزامات استخدام سازمان ها انجام دادند. این توسط پاسخ دهندگان از لحاظ مودب بودن و طول عمر روابط بین پزشکان و بیماران آنها و ایدئولوژی مراقبت جامع و حمایت از بیمار مطرح شد که پزشکان عمومی به عنوان مبنای رویکرد خود به بیماران ارائه می دادند. رویکرد پزشکان عمومی به طور منفی توسط مدیران و پزشکان بهداشت حرفه ای و مثبت تر از پزشکان عمومی و بیماران مشاهده شد. با این حال، شواهدی وجود دارد که پزشکان عمومی آماده می شوند تا نقش خود را به عنوان تأیید کننده های بیمارستانی از دست بدهند. با توجه به الزامات هر دو کشور و سرمایه برای کاهش بار مالی بیماری طولانی مدت، این آمادگی باعث تردید نقش دائمی پزشکان عمومی به عنوان دروازهبانان برای مشروعیت دادن به غیبت طولانی مدت در بیمارستان می شود.