Self-enforcing Biodiversity Agreements with Financial Support from North to South

در این مقاله، توافقنامه های تنوع زیستی خود (یا ائتلاف ها) را در یک مدل تعادل عمومی چند کشور مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. دولت ها تمام زمین ها را در زمین های محافظت نشده و محافظت شده تقسیم می کنند و کالاهای مصرفی بین المللی مورد استفاده قرار می گیرند که از زمین های محافظت شده یا حفاظت شده به عنوان ورودی در تولید استفاده می کنند. تنوع زیستی جهانی در مجموع زمین های حفاظت شده افزایش می یابد. تمایل به پرداخت هزینه تنوع زیستی (حفاظت) در "غنی" شمالی بیشتر از "فقیر" جنوبی است. یک بازار بین المللی وجود دارد که در آن دولت ها و احتمالا ائتلافی از کشورهای شمالی ممکن است تقاضا و / یا زمین های حفاظت نشده را برای تبدیل به زمین های حفاظت شده ارائه دهند. اگر یک ائتلاف وجود داشته باشد، به نظر می رسد که تنها خواستار آن بازار است و تقاضای آن در اندازه ائتلاف افزایش می یابد. ما اکتشاف ائتلاف های خودمختار را مورد بررسی قرار می دهیم زمانی که دولت ها و ائتلاف قیمت ها را همانطور که داده می شوند و یا قدرت بازار را اعمال می کنند، ارزیابی می کنند. ما متوجه می شویم که چنین ائتلاف هایی وجود ندارد، در حالی که مزایای تنوع زیستی خارجی بزرگ است اما ممکن است ائتلاف های خودمختار، حتی بزرگ، اگر این مزایا به اندازه کافی کوچک باشد، وجود دارد. علاوه بر این، ممکن است که جنوب از دست دادن رفاه رنج می برد، زمانی که یک ائتلاف خودگردان از کشورهای شمالی برای حفاظت از تنوع زیستی در جنوب هزینه می کند.