How did urban polycentricity and dispersion affect economic productivity? A case study of 306 Chinese cities

هدف از این مقاله بررسی تاثیر ساختار فضایی شهری بر بهره وری اقتصادی است. براساس داده های جمعیتی دقیق از 306 شهر چینی در سطح ریاست و بالاتر، مراکز شهری (زیر) ما را از طریق تجزیه و تحلیل داده های مکانی اکتشافی، شاخص هایی برای اندازه گیری درجه های پلی اکشن گرایی و پراکندگی آنها، و مدل سازی اثرات ساختار فضایی بر روی بهره وری شهری. تجزیه و تحلیل رگرسیون نشان می دهد که بهره وری اقتصادی به طور قابل توجهی با ساختار فضایی شهری مرتبط است. مقابله با عوامل دیگر، درجه بالاتر از پراکندگی با سطح پایین تر از بهره وری شهری همراه است، در حالی که تاثیر چندین مرکزیتی به تراکم جمعیت شهری بستگی دارد. شهرهای کوچکتر پر جمعیت، احتمالا دارای سطوح بهره وری بالاتری هستند، در حالیکه آنها یکسومتری هستند، در حالی که بهره وری شهری شهرهای با تراکم جمعیت بالا، از یک ساختار چندمرحلهای بیشتر بهره مند هستند. مقاله با مفاهیم برنامه ریزی فضایی نتیجه می گیرد.