Revisiting land use classification and spatial aggregation for modelling integrated urban water systems

استفاده از زمین و مقیاس های مختلف جمع آوری داده های فضایی برای مدل سازی آب شهری یکپارچه اهمیت دارد. با این حال، ناکافی بودن طبقه بندی استفاده از زمین در چنین مدل ها موجب توسعه طبقه بندی جدید آب شد. سیستم سیزده طبقه (با توجه به پوشش زمین، بهره برداری و جنبه های زون سازی شهری) برای ملبورن استرالیا طراحی و اجرا شد. حساسیت طبقه بندی به تجمع فضایی با استفاده از تجزیه و تحلیل نمونه های تصادفی از نمونه های شهری شهر ملبورن برای تغییرات در الگوهای منظره، تسلط بر استفاده از زمین و تقسیم بندی آزمایش شد. تفاوت های قابل توجهی در مقایسه با شهر درونی (بسیار متفرق شده، تحت سلطه بسیاری از دسته های استفاده از زمین) به سمت حاشیه، (فقط چند مقوله های غالب مانند مسکونی، ذخایر)، که به سختی به نمایندگی در مدل های آب شهری به نظر می رسد اگر بیش از حد ساده شده است. طبقه بندی جدید شامل جنبه های کلیدی مدیریت یکپارچه شهری شهری است، اما ویژگی های محلی در محیط شهری را ضبط نمی کند. معایب مهم برای استفاده از روش های تجمعی فضایی برای ساده سازی داده ها برای مدل های آب شهری یافت شد. تنها تمرکز بر پوشش فضایی استفاده از زمین به جای استفاده از مخلوط استفاده از زمین، تعاملات مهم آب را بین دسته ها (از جمله فضای باز و مسکونی) نادیده می گیرد. برای مثال، مقابله بین تفکیک فضایی و کارایی محاسباتی می تواند دقت ارزیابی ویژگی های آب شهری را کاهش دهد زیرا به طور سیستماتیک حذف می شود. در نهایت، روش های تجمع فضایی احتمالا منجر به از دست دادن استفاده های جزئی (و در عین حال مهم) (به عنوان مثال، مدنی) است. ممکن است برای اثبات بهتر پیچیدگی های شهری در مدل های آب مورد نیاز، روش های موثرتری برای نشان دادن تغییرات محیط شهری، که از رسترهای جمع شده ساده و تنها وابستگی به استفاده از زمین جدا شوند، مورد نیاز است.