Exploring empirical typologies of human-nature relationships and linkages to the ecosystem services concept

راه هایی که مردم با محیطشان در ارتباط هستند، به عنوان مصالح مربوط به تلاش ها و سیاست های پایداری چشم انداز شناخته شده است. مفاهیم ارتباطی انسان و طبیعت معاصر دارای ریشه های تاریخی و فلسفی و کاوش های تجربی تجربی هستند. یک پارادایم فزاینده ای که ارزیابی و مدیریت منظر را هدایت می کند، مفهوم خدمات اکوسیستم است که توصیف مزایایی است که انسان ها از اکوسیستم ها به دست می آورند. این مقاله ادبیات را در چندین زبان (انگلیسی، آلمانی و ژاپنی) بررسی می کند که از انواع تجربی مبتنی بر روابط انسان و طبیعت است. ابعاد غالب مورد استفاده برای تمایز انواع مختلف، به ویژه در رابطه با موضع گیری انسان و طبیعت با توجه به یکدیگر، ماهیت پیوند بین انسان و طبیعت و دیدگاه های درک طبیعت، برجسته شده است. اکتشافات تجربی از روابط انسانی و طبیعت منجر به استدلال استقرایی و القایی می شود، از روش های کمی و کیفی استفاده می کند و تنوع وسیعی در نوع شناسی را نشان می دهد. خدمات اکوسیستم به عنوان یک مفهوم نظری مرتبط با ابعاد روابط تجربی مبتنی بر مفاهیم روابط انسان و طبیعت است. مفهوم خدمات اکوسیستم کاملا به وضوح در ارتباط با ابعاد انسان شناسی و بهره وری از روابط انسان با طبیعت با مفاهیم طبیعت به عنوان جدا از انسان است، هر چند بیشتر درک دیدگاه های فرهنگی و ارزش های ذاتی در حال ظهور است. توجه دقیق تر به تفسیر گسترده تر و متنوع از ذینفعان محلی ممکن است به عملی کردن مفهوم خدمات اکوسیستم برای فرایندهای برنامه ریزی چشم انداز اطلاع دهد. زمینه به شدت مورد توجه قرار می گیرد، زیرا افراد ممکن است دیدگاه های متعدد و حتی رقابتی در مورد ارتباط آنها با یا نقش در طبیعت داشته باشند و ممکن است در شرایط مختلف یا زمان تغییر کنند. تحقیقات بیشتری برای درک راهبردهای ارتباط و بسیج برای اقدام پایدار در منظرها ضروری است.