Examining aspiration's imprint on the landscape: Lessons from Mozambique's Limpopo National Park

در این مقاله، نقش ظرفیت آرمانگرایی، یک بعد شناختی از رفاه، به عنوان یک راننده جنگل زدایی در میان مالکان روستایی ساکن در بخش موزامبیک در پارک مرزی لیمپوپ بزرگ بررسی می شود. تجزیه و تحلیل تجزیه و تحلیل از سنجش از راه دور، داده های مصاحبه اجتماعی-اقتصادی و نیمه ساختار یافته در یک چارچوب نظری که از رویکرد توانایی امارتیا سن استفاده شده است، ما تصمیمات مربوط به استفاده از زمین را در چارچوب گزینه های موجود انتخاب می کنیم و همچنین عوامل موثر بر آن انتخاب نهایی آنها. تجزیه و تحلیل تشخیص تغییر زمین نشان می دهد که تبدیل جنگل بیشتر در داخل پارک اتفاق می افتد، اما میزان تغییرات قابل توجهی در سطح جامعه وجود دارد. ما هیچ ارتباطی بین محرومیت اقتصادی و میزان جنگل زدایی پیدا نمی کنیم. محدودیت ظرفیت آرمانگرایانه، نشان دهنده بی نظمی و ناامیدی، فقدان انتخاب های درک شده و فعالیت های کمتر از سوی سازمان، یکی از ابعاد فقر است که به گسترش زراعت کمک می کند. یافته های کیفی نشان می دهد که ظرفیت محدود تر برای تنظیم، پیگیری و دستیابی به اهداف آرمان گرایی، تله های استفاده از زمین های کشاورزی و در نتیجه، افزایش میزان جنگل زدایی را افزایش می دهد. سطح بالاتری از ظرفیت آرمانگرایانه نیز منجر به نتایج منفی حفاظت از محیط زیست می شود به عنوان افرادی که فعالیت های خطرناک اما سودآور شکار غیر قانونی شخم را به عنوان وسیله ای برای به دست آوردن سایر توانایی های ارزشمند اتخاذ می کنند.