Forty-three years of Ramsar and urban wetlands

کنوانسیون رامسر بدون شک، ستون فقرات تئوری و عملکرد مدرن مدیریت تالاب است. در چهار دهه گذشته، تالاب های اصلی در گفتمان های زیست محیطی جریان دارد و توسعه یک چارچوب سازمانی جامع برای حکومتداری تالاب را به همراه داشته است. با این حال، بسیاری از تالاب هایی که در منظرهای تحت سلطه انسان قرار می گیرند، به شدت تهدید می شوند. این مسئله در مناطق شهری، به ویژه در شهرهای سریع در حال توسعه کشورهای در حال توسعه، هشدار دهنده است، در حالی که ویرانی بی نظیر تالاب منجر به بحران های زیست محیطی می شود. این مسئله باعث می شود که این نکته ها این باشد که آیا این ناکامی ها در مدیریت حاره ای است که صرفا توسط فاکتورهای موجود در مؤسسات مبتنی بر رامسر ایجاد می شود یا این که مظاهر نقایص مفهومی در چارچوب مفهومی رامسر است. در اینجا، ما در مورد موفقیت و عدم استفاده از دستورالعمل های سیاست های چارچوب رامسر و راهنمایی های مدیریتی برای تالاب های شهری با استفاده از دو شهر به سرعت در حال گسترش در جنوب آسیا به عنوان مطالعات موردی - کلمبو (سریلانکا) و کلکته (هند) تحقیق می کنیم. ما نتیجه گرفتیم که علیرغم دستاوردهای قابل توجه خود در طی چهار دهه گذشته، چارچوب رامسر چندین مفهوم مبهمی دارد که اثربخشی آن در شرایط پیچیده شهری را تضعیف می کند. شناخت ناکافی دینامیک پیچیده سیستم های اجتماعی-محیطی شهری، شناخت ناکافی از پیچیدگی سیاسی فرایندهای سیاستگذاری و فقدان دیدگاه عدالت محیطی، نقص اصلی نقص در تدارکات تالاب های شهری است. در حالی که ما تصدیق می کنیم که بعضی از راه حل ها بر فرآیندهای و اصلاحات اجتماعی و سیاسی در سطح ملی و بین المللی بستگی دارد، ما مجموعه ای از اصلاحات فنی و استراتژیک را در چارچوب رامسر ارائه می دهیم که می تواند به طور قابل ملاحظه ای در تدوین تالاب های شهری ارتقا یابد.